ریچارد اولین برد جونیور (متولد 25 اکتبر 1888 – درگذشته 11 مارس 1957) افسر نیروی دریایی و کاشف آمریکایی بود. او دریافت کننده مدال افتخار، بالاترین افتخار برای شجاعت توسط ایالات متحده بود، و یک هوانورد پیشگام آمریکایی، کاوشگر قطبی، و سازمان دهنده تدارکات قطبی بود. پروازهای هوایی که در آن او به عنوان ناوبر و رهبر اعزامی خدمت می کرد، از اقیانوس اطلس، بخشی از اقیانوس منجمد شمالی و بخشی از فلات قطب جنوب عبور کرد. برد گفت که اکسپدیشن های او اولین سفرهایی بودند که از طریق هوا به قطب شمال و قطب جنوب رسیدند. اعتقاد او به رسیدن به قطب شمال مورد مناقشه است. او همچنین به دلیل کشف کوه سیدلی، بزرگترین آتشفشان خاموش در قطب جنوب شناخته شده است.
وی همچنین برنده جوایزی همچون نشان افتخار (آمریکا) شده است.
وی در سال ۱۹۲۹ بر فراز قطب جنوب پرواز کرد که براساس گزارش زنده در رادیو او در آنجا چیز های عجیبی را مشاهده کرد از جمله یک جنگل ، علفزار و موجودی شبیه به ماموت که البته با قطع ارتباط زنده رادیویی گزارش وی ناتمام ماند. دریاسالار ریچارد برد سالهای زیادی را در دو قطب زمین به تحقیق و فعالیت های نظامی پرداخته است که حاصل این فعالیت ها کتاب های زیادی از جمله Alone(تنها) و (به همراه برد در قطب جنوب) بوده است. او نهایتأ در سال ۱۹۵۷ در خواب مرد که البته عده ای مرگ وی را مشکوک بیان کرده و آن را به اتفاقات عجیبی که در قطب جنوب رخ داده نسبت داده اند.
خانواده
برد در وینچستر، ویرجینیا، پسر استر بولینگ (سیل) و ریچارد اولین برد پدر به دنیا آمد. او از نوادگان یکی از اولین خانواده های ویرجینیا بود. اجداد او عبارتند از جان رولف و همسرش پوکاهونتاس، ویلیام برد دوم از وستاور پلنتیشن، که ریچموند را تأسیس کرد، و همچنین ویلیام برد اول و رابرت «کینگ» کارتر، فرماندار استعماری. او همچنین از نسل جورج یاردلی، فرانسیس وایات و ساموئل آرگال بود. او برادر فرماندار ویرجینیا و سناتور ایالات متحده، هری اف. برد، یک چهره مسلط در حزب دموکرات ویرجینیا از دهه 1920 تا 1960 بود. پدر آنها مدتی به عنوان رئیس مجلس نمایندگان ویرجینیا خدمت کرد.
ازدواج
در 20 ژانویه 1915، ریچارد با ماری دونالدسون ایمز (متوفی 1974) ازدواج کرد. او بعداً منطقه ای از سرزمین قطب جنوب را که کشف کرد به نام او “Marie Byrd Land” و یک رشته کوه به نام Ames Range را به نام پدرش نامید. آنها چهار فرزند داشتند – ریچارد اولین برد سوم، ایولین بولینگ بیرد کلارک، کاترین اگنس برد بریر و هلن بیرد استابلر. در اواخر سال 1924، خانواده برد به خانه بزرگی از سنگ قهوه ای در خیابان بریمر 9 در محله شیک بیکن هیل بوستون نقل مکان کردند که توسط پدر ماری، یک صنعتگر ثروتمند، خریداری شده بود.
زندگی شخصی
برد با ادسل فورد و پدرش هنری فورد دوست بود، که تحسین او از بهره‌برداری‌های قطبی او به کسب حمایت مالی و اکتشافات مختلف قطبی او از شرکت فورد موتور کمک کرد.
تحصیلات و شغل اولیه نیروی دریایی
برد به مدت دو سال در مؤسسه نظامی ویرجینیا حضور یافت و به دانشگاه ویرجینیا منتقل شد، قبل از اینکه شرایط مالی الهام بخش او برای شروع دوباره و گرفتن قرار ملاقات در آکادمی نیروی دریایی ایالات متحده شد، جایی که در 28 می 1908 به عنوان میانجی کشتی منصوب شد. زمانی که در آکادمی نیروی دریایی بود، از ناحیه مچ پای راستش دو آسیب دید (یکی در اثر بازی فوتبال و دیگری هنگام پیاده کردن حلقه های ژیمناستیک در حین مسابقه). اگرچه او اجازه داشت در آکادمی بماند، اما جراحاتش در نهایت به بازنشستگی اجباری او از نیروی دریایی در سال 1916 منجر شد.
در 8 ژوئن 1912، برد از آکادمی نیروی دریایی فارغ التحصیل شد و در نیروی دریایی ایالات متحده مأمور شد. در 14 ژوئیه 1912، او به ناو جنگی USS Wyoming منصوب شد. برد در طول خدمت در دریای کارائیب، اولین نامه ستایش خود را دریافت کرد و بعداً مدال نجات غریق نقره ای را دریافت کرد، زیرا دو بار با لباس کامل برای نجات ملوانی که در دریا افتاده بود، غوطه ور شد. در آوریل 1914، او به رزمناو زرهی USS Washington منتقل شد و در ژوئن پس از مداخله آمریکا در ماه آوریل در آب های مکزیک خدمت کرد.
ماموریت بعدی او قایق توپدار USS Dolphin بود که به عنوان قایق بادبانی وزیر نیروی دریایی نیز خدمت می کرد. این مأموریت، برد را با مقامات عالی رتبه و مقامات بلندپایه، از جمله فرانکلین روزولت، دستیار وزیر نیروی دریایی، در تماس قرار داد. او در 8 ژوئن 1915 به درجه ستوان (درجه اول) ارتقا یافت. در طی مأموریت بیرد به دلفین، او توسط دریاسالار آینده ناوگان ویلیام دی. لیهی، که به عنوان رئیس ستاد رئیس جمهور فرانکلین دی. روزولت در دوران جهانی خدمت می کرد، فرماندهی می کرد. جنگ دوم. آخرین مأموریت برد قبل از بازنشستگی اجباری، قایق بادبانی ریاست جمهوری USS Mayflower بود.
در 15 مارس 1916، برد، که بسیار ناامید شد، با سه چهارم دستمزد به دلیل آسیب دیدگی مچ پا که در کشتی Mayflower متحمل شد، بازنشسته شد. اندکی پس از آن، در 14 دسامبر 1916، او به عنوان بازرس و مربی شبه نظامیان دریایی رود آیلند در پراویدنس، رود آیلند منصوب شد. او در حین خدمت در این سمت، توسط سرتیپ چارلز دبلیو ابوت، ژنرال آجودان رود آیلند، به دلیل گام های بلند در بهبود کارایی شبه نظامیان مورد قدردانی قرار گرفت و در 25 آوریل 1928، با عمل به کاپیتان ارتقا یافت. مجمع عمومی رود آیلند به پاس قدردانی از پرواز او به قطب شمال در سال 1926.
جنگ جهانی اول
اندکی پس از ورود ایالات متحده به جنگ جهانی اول در آوریل 1917، برد بر بسیج شبه نظامیان دریایی رود آیلند نظارت داشت. سپس به وظیفه فعال فراخوانده شد و به دفتر عملیات نیروی دریایی منصوب شد و به عنوان دبیر و سازماندهی کمیسیون اردوهای آموزشی وزارت نیروی دریایی خدمت کرد. در پاییز 1917، او به مدرسه هوانوردی دریایی در پنساکولا، فلوریدا فرستاده شد. او در ژوئن 1918 به عنوان یک خلبان نیروی دریایی (شماره 608) واجد شرایط شد. او سپس از ژوئیه 1918 تا زمان آتش بس در نوامبر، در ایستگاه هوایی هالیفاکس در نوا اسکوشیا، کانادا، فرماندهی نیروهای هوایی نیروی دریایی را بر عهده داشت. در آن مأموریت به درجه ستوانی دائمی و درجه ستوانی موقت نائل آمد.
به خاطر خدماتش در طول جنگ، او یک نامه تقدیر از وزیر نیروی دریایی جوزفوس دانیلز دریافت کرد، که پس از جنگ جهانی دوم به مدال تقدیر نیروی دریایی تبدیل شد.
پرواز 1926 قطب شمال
در 9 مه 1926، برد و خلبان ارشد نیروی دریایی، فلوید بنت، با یک هواپیمای تک موتوره سه موتوره فوکر F.VIIa/3m به نام ژوزفین فورد به نام دختر ادسل فورد، رئیس شرکت خودروسازی فورد، که به امور مالی کمک کرد، بر فراز قطب شمال پرواز کردند. اکسپدیشن پرواز از اسپیتسبرگن (سوالبارد) حرکت کرد و به فرودگاه برخاست خود بازگشت، 15 ساعت و 57 دقیقه به طول انجامید، که شامل 13 دقیقه چرخش در دورترین شمال آنها بود. برد و بنت گفتند که به قطب شمال رسیدند، فاصله ای معادل 1535 مایل (1335 مایل دریایی).
زمانی که برد از قطب شمال به ایالات متحده بازگشت، تبدیل به یک قهرمان ملی شد. کنگره قانون خاصی را در 21 دسامبر 1926 به تصویب رساند و او را به درجه فرماندهی ارتقا داد و به فلوید بنت و او مدال افتخار اعطا کرد. بنت به درجه افسر گارانتی ماشینکاری ارتقا یافت. به برد و بنت نسخه‌های تیفانی کراس مدال افتخار در 5 مارس 1927 در کاخ سفید توسط رئیس جمهور کالوین کولیج اهدا شد.
جنجال – جدال سرسختانه
از سال 1926، شک و تردیدهایی مطرح شد، دفاعیات صورت گرفت و بحث های داغی در مورد اینکه آیا برد واقعاً به قطب شمال رسیده است یا نه، مطرح شد. در سال 1958، برنت بالشن، هوانورد و کاوشگر نروژی-آمریکایی، اظهارات برد را بر اساس دانش او از سرعت هواپیما مورد تردید قرار داد. بالچن گفت که بنت ماه‌ها پس از پرواز به او اعتراف کرده بود که برد و او به قطب نرسیده‌اند. بنت در 25 آوریل 1928 در حین پرواز برای نجات هوانوردان سرنگون شده در گرینلند درگذشت. با این حال، بنت خاطرات خود را شروع کرده بود، مصاحبه‌های متعددی انجام داده بود، و مقاله‌ای برای یک مجله هوانوردی درباره پرواز قبل از مرگش نوشت که همگی نسخه پرواز برد را تأیید می‌کرد.
انتشار دفتر خاطرات برد در 9 مه 1926، مناظر ششگانه پاک شده (اما هنوز خوانا) را نشان داد که به شدت با گزارش رسمی تایپ شده بیرد در 22 ژوئن به انجمن نشنال جئوگرافیک متفاوت است. برد در ساعت 7:07:10 به وقت GCT خورشید را به صورت متناوب خواند. دفتر خاطرات پاک شده او نشان می دهد که ارتفاع ظاهری (مشاهده شده) خورشید 19 درجه و 25 دقیقه 30 دقیقه بوده است، در حالی که نسخه رسمی بعدی او همان ارتفاع ظاهری خورشیدی 7:07:10 را گزارش می کند که 18 درجه و 18 دقیقه بوده است». دنیس رالینز بر اساس این داده‌ها و سایر داده‌های دفترچه خاطرات به این نتیجه رسید که برد به‌دلیل نشت روغن موتور، حدود 80 درصد از مسافت را تا قطب پرواز کرده است، اما بعداً گزارش رسمی خود را جعل کرد. بیانیه رسیدن به قطب.
با پذیرش اینکه داده های متناقض در زمان پرواز گزارش تایپ شده در واقع به سرعت زمین به سمت شمال و جنوب بیشتر از سرعت هوایی 85 مایل در ساعت پرواز نیاز دارد، یک مدافع بیرد یک ضد گردباد در حال حرکت به سمت غرب را ارائه می دهد که با باد عقب سرعت بیرد را در هر دو پا به سمت بیرون و داخل افزایش می دهد. ، اجازه می دهد مسافت گفته شده در زمان بیان شده طی شود (تئوری مبتنی بر رد داده های دست نویس ششگانه به نفع داده های تایپی ادعا شده مرده است). این پیشنهاد توسط دنیس رالینز به چالش کشیده شده است، او اضافه می‌کند که داده‌های سکستنت در گزارش تایپ‌نویس رسمی اصلی که مدت‌ها در دسترس نیست، همگی به 1 ثانیه بیان می‌شوند، دقتی که در سکستنت‌های نیروی دریایی در سال 1926 امکان‌پذیر نیست و دقت داده‌های سکستنت در بیرد وجود ندارد. دفتر خاطرات سال 1925 یا پرواز 1926 که عادی بود (نیم یا ربع دقیقه قوس).
اگر برد و بنت به قطب شمال نمی رسیدند، اولین پرواز بر فراز قطب چند روز بعد، در 12 مه 1926، با پرواز کشتی هوایی Norge که از اسپیتسبرگن (سوالبارد) بدون توقف به آلاسکا با خدمه پرواز کرد، رخ داد. از جمله رولد آموندسن، امبرتو نوبیله، اسکار ویستینگ، و لینکلن السورث.
پرواز ترانس آتلانتیک 1927
در سال 1927، برد اعلام کرد که از حمایت شرکت آمریکایی Trans-Oceanic برخوردار است، شرکتی که در سال 1914 توسط غول بزرگ فروشگاه بزرگ رادمن وانامیکر با هدف ساخت هواپیما برای تکمیل پروازهای بدون توقف در سراسر اقیانوس اطلس تاسیس شده بود. برد یکی از چندین هوانوردی بود که در سال 1927 برای انجام اولین پرواز بدون توقف بین ایالات متحده و فرانسه تلاش کرد جایزه اورتیگ را برنده شود.
برد بار دیگر فلوید بنت را به عنوان خلبان اصلی خود و برنت بالچن نروژی، برت آکوستا و ستوان جورج نوویل را به عنوان سایر خدمه خود معرفی کرد. در حین تیک آف تمرینی با آنتونی فوکر در کنترل و بنت در صندلی کمک خلبان، هواپیمای فوکر تریموتور آمریکا سقوط کرد و بنت به شدت مجروح شد و برد کمی مجروح شد. در حالی که هواپیما در حال تعمیر بود، چارلز لیندبرگ با تکمیل پرواز تاریخی خود در 21 مه 1927 برنده جایزه شد. (به طور تصادفی، در سال 1925، ستوان چارلز لیندبرگ، ستوان آن زمان نیروی هوایی ارتش، برای خدمت به عنوان خلبان در اکسپدیشن قطب شمال بیرد درخواست داده بود. اما ظاهراً پیشنهاد او خیلی دیر آمده است.)
برد به تلاش خود برای عبور از اقیانوس اطلس بدون توقف ادامه داد و بالچن را جایگزین بنت کرد که هنوز به طور کامل از جراحاتش بهبود نیافته بود، به عنوان خلبان ارشد. برد، بالچن، آکوستا و نوویل در 29 ژوئن 1927 از روزولت فیلد، ایست گاردن سیتی، نیویورک، در آمریکا پرواز کردند. در هواپیما پستی از سرویس پست ایالات متحده برای نشان دادن کاربردی بودن هواپیما وجود داشت. روز بعد با رسیدن به فرانسه، به دلیل پوشش ابر از فرود آنها در پاریس جلوگیری شد. آنها به سواحل نرماندی بازگشتند و در نزدیکی ساحل در Ver-sur-Mer (معروف به ساحل طلا در طول تهاجم نرماندی در 6 ژوئن 1944) بدون تلفات در 1 ژوئیه 1927 فرود آمدند. در فرانسه، برد و خدمه اش به عنوان قهرمان پذیرفته شدند و برد به عنوان افسر لژیون افتخار فرانسه توسط نخست وزیر ریموند پوانکار در 6 ژوئیه سرمایه گذاری شد.
پس از بازگشت آنها به ایالات متحده، یک شام مفصل به افتخار آنها در شهر نیویورک در 19 ژوئیه برگزار شد. برد و نویل توسط وزیر نیروی دریایی کرتیس دی. ویلبر در شام صلیب پرنده ممتاز اعطا شدند. آکوستا و بالچن نشان صلیب پرنده ممتاز را دریافت نکردند زیرا در آن زمان فقط می توانست به اعضای نیروهای مسلح اعطا شود و نه به غیرنظامیان.
برد مقاله ای برای نسخه اوت 1927 ماهنامه عامه پسند ساینس نوشت که در آن به طور دقیق پیش بینی کرد که در حالی که هواپیماهای اصلاح شده ویژه با یک تا سه خدمه بدون توقف در اقیانوس اطلس پرواز می کنند، 20 سال دیگر لازم است تا در مقیاس تجاری تحقق یابد.
اکتشافات اولیه قطب جنوب
اولین سفر قطب جنوب (1928-1930)
در سال 1928، برد اولین سفر خود به قطب جنوب را با دو کشتی و سه هواپیما آغاز کرد: گل سرسبد برد، شهر نیویورک بود (کشتی نروژی که قبلاً سامسون نام داشت و به عنوان یک کشتی به شهرت رسیده بود که برخی می گویند در مجاورت آن قرار داشت. تایتانیک زمانی که دومی در حال غرق شدن بود) و النور بولینگ (به نام مادر برد). یک هواپیمای فورد تریموتور به نام فلوید بنت (نام خلبان اخیراً درگذشته اکسپدیشن‌های بیرد) که توسط دین اسمیت پرواز می‌کرد. یک Fairchild FC-2W2، NX8006، ساخته شده در سال 1928، به نام Stars And Stripes (اکنون در مرکز استیون اف. اودوار-هازی موزه ملی هوا و فضای نمایش داده می شود). و یک هواپیمای تک هواپیمای فوکر سوپر جهانی به نام ویرجینیا (ایالت تولد بیرد). یک کمپ پایه به نام “آمریکای کوچک” در قفسه یخی راس ساخته شد و اکتشافات علمی با کفشک برفی، سورتمه سگ، ماشین برفی و هواپیما آغاز شد. برای افزایش علاقه جوانان به اکتشاف قطب شمال، یک پیشاهنگ آمریکایی 19 ساله، پل آلمن سیپل، برای همراهی اکسپدیشن انتخاب شد. سیپل موفق به کسب مدرک دکترا شد و احتمالاً تنها کسی بود که به غیر از خود بیرد، در هر پنج اکسپدیشن بیرد در قطب جنوب شرکت کرد.
سفرهای عکاسی و بررسی های زمین شناسی در طول تابستان آن سال انجام شد و ارتباطات رادیویی ثابت با جهان خارج برقرار بود. پس از اولین زمستان آنها، اکسپدیشن های آنها از سر گرفته شد و در 28 نوامبر 1929، اولین پرواز به سمت قطب جنوب و برگشت انجام شد. برد، همراه با خلبان برنت بالچن، کمک خلبان/رادیومن، هارولد جون، و عکاس اشلی مک کینلی، فلوید بنت را در 18 ساعت و 41 دقیقه به قطب جنوب رساند و برگشت. آنها در به دست آوردن ارتفاع کافی مشکل داشتند و مجبور بودند مخازن خالی گاز و همچنین منابع اضطراری خود را برای رسیدن به ارتفاع فلات قطبی تخلیه کنند، اما در نهایت موفق شدند.
در نتیجه موفقیت خود، برد با اقدام ویژه کنگره در 21 دسامبر 1929 به درجه دریاسالار عقب ارتقا یافت. از آنجایی که وی در آن زمان تنها 41 سال سن داشت، این ارتقاء برد را به جوانترین دریاسالار در تاریخ تبدیل کرد. نیروی دریایی ایالات متحده. برای مقایسه، هیچ یک از همکلاسی های او در آناپولیس تا سال 1942، پس از 30 سال خدمت، دریاسالار نشدند. او یکی از تنها سه نفر است، یکی دریاسالار دیوید دیکسون پورتر و دیگری کاشف قطب شمال، دونالد باکستر مک میلان، که بدون داشتن درجه کاپیتان به درجه دریاسالار عقب در نیروی دریایی ایالات متحده ارتقا یافته است.
پس از یک تابستان بیشتر اکتشاف، اکسپدیشن در 18 ژوئن 1930 به آمریکای شمالی بازگشت. برخلاف پرواز 1926، این اکسپدیشن با مدال طلای انجمن جغرافیای آمریکا مفتخر شد. این در فیلم با برد در قطب جنوب (1930) نیز دیده شد که سفر او به آنجا را پوشش می داد.
برد، که در آن زمان یک کاوشگر قطبی و هوانورد پیشگام آمریکایی شناخته شده و شناخته شده بین المللی بود، برای مدتی به عنوان رئیس افتخاری ملی (1931-1935) پی گاما مو، جامعه افتخاری بین المللی در علوم اجتماعی خدمت کرد. او پرچم جامعه را در طول اولین سفر خود در قطب جنوب حمل کرد تا روح ماجراجویی را به ناشناخته ها نمایش دهد، که هم علوم طبیعی و هم علوم اجتماعی را مشخص می کند.
برد برای تأمین مالی و جلب حمایت سیاسی و عمومی برای سفرهای خود، به طور فعال روابطی را با افراد قدرتمند بسیاری از جمله پرزیدنت فرانکلین روزولت، هنری فورد، ادسل فورد، جان دی راکفلر جونیور و وینسنت آستور ایجاد کرد. برد به نشانه قدردانی خود، ویژگی های جغرافیایی در قطب جنوب را به نام حامیان خود نامگذاری کرد.
اکسپدیشن دوم قطب جنوب (1934)
برد در دومین سفر خود در سال 1934، پنج ماه زمستان را به تنهایی در یک ایستگاه هواشناسی به نام Advance Base گذراند، که پس از تحمل مسمومیت با مونوکسید کربن از یک اجاق گاز با تهویه ضعیف، به سختی جان خود را از دست داد. ارسال‌های رادیویی غیرمعمول از بیرد در نهایت شروع به هشدار دادن به مردان در کمپ اصلی کرد، که سپس سعی کردند به پایگاه پیشرو بروند. دو سفر اول به دلیل تاریکی، برف و مشکلات مکانیکی ناموفق بود. سرانجام، توماس پولتر، ای جی دیماس و آموری ویت به پایگاه پیشرو رسیدند، جایی که برد را در وضعیت جسمانی ضعیفی یافتند. این افراد تا 12 اکتبر در پایگاه پیشرو ماندند. زمانی که یک هواپیما از کمپ اصلی دکتر پولتر و برد را گرفت. بقیه مردان با تراکتور به کمپ اصلی بازگشتند. این سفر توسط برد در زندگینامه خود به تنهایی توصیف شده است. همچنین در تمبر پستی ایالات متحده که در آن زمان منتشر شد به یادگار مانده است، و مقدار قابل توجهی نامه با استفاده از آن از پایگاه برد در آمریکای کوچک ارسال شده است.
یک ایستگاه رادیویی CBS، KFZ، در کشتی کمپ اصلی راه اندازی شد، برنامه خرس اوکلند و ماجراهای دریاسالار برد به بوئنوس آیرس ارسال شد و سپس به نیویورک منتقل شد.
در اواخر سال 1938، برد از هامبورگ بازدید کرد و برای شرکت در اکسپدیشن 1938/1939 آلمان “Neuschwabenland” قطب جنوب دعوت شد، اما نپذیرفت. (اگرچه آلمان در این زمان با ایالات متحده در جنگ نبود، آدولف هیتلر از سال 1934 به عنوان پیشوای رایش آلمان خدمت می کرد و سال بعد به لهستان حمله کرد).
اکسپدیشن خدمات قطب جنوب (1939-1940)
سومین اکسپدیشن برد اولین سفری بود که توسط دولت ایالات متحده تامین مالی و اجرا شد. این پروژه شامل مطالعات گسترده زمین شناسی، زیست شناسی، هواشناسی و اکتشاف بود. کشتی ابتکاری Snow Cruiser قطب جنوب همراه با اکسپدیشن آورده شد، اما مدت کوتاهی پس از رسیدن خراب شد.
طی چند ماه، در مارس 1940، برد به وظیفه فعال در دفتر رئیس عملیات دریایی فراخوانده شد. این سفر بدون او در قطب جنوب ادامه یافت تا اینکه آخرین نفر از شرکت کنندگان آن در 22 مارس 1941 قطب جنوب را ترک کردند.
اکتشافات بعدی قطب جنوب
عملیات پرش از ارتفاع (1946-1947)
در سال 1946، جیمز فارستال، وزیر نیروی دریایی، برد را به عنوان افسر مسئول پروژه توسعه قطب جنوب منصوب کرد. چهارمین اکسپدیشن بیرد در قطب جنوب با اسم رمز عملیات های پرش انجام شد. این بزرگترین اکسپدیشن قطب جنوب تا به امروز بود و انتظار می رفت 6 تا 8 ماه طول بکشد.
این اکسپدیشن توسط یک نیروی دریایی بزرگ (به نام نیروی ویژه 68) که توسط دریاسالار عقب ریچارد اچ. کروزن فرماندهی می شد، پشتیبانی می شد. سیزده کشتی پشتیبانی نیروی دریایی ایالات متحده (علاوه بر سرسبد USS Mount Olympus و ناو هواپیمابر USS Philippine Sea)، شش هلیکوپتر، شش قایق پرنده، دو مناقصه هواپیمای دریایی و 15 هواپیمای دیگر استفاده شد. تعداد کل پرسنل درگیر بیش از 4000 نفر بود.
این ناوگان در 31 دسامبر 1946 وارد دریای راس شدند و اکتشافات هوایی در منطقه ای به اندازه نصف ایالات متحده انجام دادند و 10 رشته کوه جدید را ثبت کردند. منطقه اصلی تحت پوشش خط ساحلی شرقی قطب جنوب از 150 درجه شرقی تا نصف النهار گرینویچ بود.
دریاسالار برد با لی ون عطا از سرویس بین المللی خبری در کشتی فرماندهی اعزامی USS Mount Olympus مصاحبه ای داشت که در آن او درس های آموخته شده از عملیات را مورد بحث قرار داد. این مصاحبه در نسخه چهارشنبه 5 مارس 1947 روزنامه شیلی ال مرکوریو منتشر شد و در بخشی از آن می خوانید:
دریاسالار ریچارد ای برد امروز هشدار داد که ایالات متحده باید تدابیر حفاظتی را در برابر احتمال تهاجم هواپیماهای متخاصم از مناطق قطبی به کشور اتخاذ کند. دریاسالار توضیح داد که او سعی نداشت کسی را بترساند، اما واقعیت بی رحمانه این است که در صورت وقوع یک جنگ جدید، ایالات متحده ممکن است توسط هواپیماهایی که بر فراز یک یا هر دو قطب پرواز می کنند مورد حمله قرار گیرد. این بیانیه به عنوان بخشی از مروری بر تجربه قطبی خودش در مصاحبه ای اختصاصی با سرویس بین الملل خبر بیان شد. برد در مورد اکسپدیشن اخیراً تکمیل شده گفت که مهمترین نتیجه مشاهدات و اکتشافات وی تأثیر بالقوه ای است که آنها در رابطه با امنیت ایالات متحده دارند. سرعت خارق‌العاده‌ای که جهان با آن کوچک می‌شود – به یاد می‌آورد دریاسالار – یکی از مهمترین درس‌هایی است که در جریان اکتشاف اخیر او در قطب جنوب آموخته است. باید به هموطنان گوشزد کنم که روزگاری به پایان رسیده است که ما توانستیم به انزوا پناه ببریم و بر این یقین تکیه کنیم که فاصله ها و اقیانوس ها و قطب ها تضمین کننده امنیت بودند.
در سال 1948، نیروی دریایی ایالات متحده مستندی در مورد عملیات های پرش به نام سرزمین مخفی تولید کرد. این فیلم تصاویر زنده از عملیات به همراه چند صحنه بازسازی شده را نشان می دهد. این فیلم برنده جایزه اسکار بهترین فیلم مستند شد.
در 8 دسامبر 1954، برد در برنامه تلویزیونی Longines Chronoscope ظاهر شد. لری لسور و کنت کرافورد درباره سفرهایش در قطب جنوب با او مصاحبه کردند و گفت که قطب جنوب در آینده به مهم ترین مکان در جهان برای علم تبدیل خواهد شد.
عملیات انجماد عمیق I (1955-1956)
به عنوان بخشی از همکاری چند ملیتی برای سال بین‌المللی ژئوفیزیک (IGY) 1957-1958، برد به عنوان افسر مسئول عملیات انجماد عمیق I نیروی دریایی ایالات متحده در سالهای 1955-1956 منصوب شد که پایگاه‌های دائمی قطب جنوب را در McMurdo Sound، خلیج نهنگ ها و قطب جنوب. این آخرین سفر برد به قطب جنوب بود و آغاز حضور نظامی دائمی ایالات متحده در قطب جنوب بود. برد تنها یک هفته در قطب جنوب گذراند و بازگشت خود را به ایالات متحده در 3 فوریه 1956 آغاز کرد.
دانلود صفحه 1 تا 7
متن ترجمه :
به قطب
دفتر خاطرات و دفترچه یادداشت
ریچارد . ای. بایرد، 1925-1927
ویرایش شده توسط رایموند .ای. گیورلر
انتشارات دانشگاه ایالتی اوهایو
کلمبوس
حق چاپ © 1998 توسط دانشگاه ایالتی اوهایو.
تمامی حقوق محفوظ است.
داده های فهرست نویسی در انتشارات کتابخانه کنگره
بایرد، ریچارد ایولین، 1888 – 1957.
به قطب: دفتر خاطرات و دفترچه یادداشت ریچارد. ای. بایرد، 1925-1927 / ویرایش شده توسط رایموند ای گورلر
شامل منابع کتابشناختی است.
شابک 0-8142-0800-2 ( مقاله آلک).
1- بایرد، ریچارد اولین، 1888-1957-خاطرات. 2 . اکتشافات هوایی قطب شمال. ال. گورلر،
3-کاوشگران-ایالات متحده-دفتر خاطرات روزانه.
1948 – II. عنوان. رایموند. ای. ( رایموند ایرهارد)
919.8’904- de21
طراحی جلد و متن : گری گور.
کار تایپ توسط شرکت تایپ سترز جی & اس
چاپ توسط شرکت براون برومفیلد
مقاله ای که در این نشریه استفاده شده است با حداقل الزامات استاندارد ملی آمریکا در علوم اطلاعات و ماندگاری و دوام کاغذ برای مواد چاپی کتابخانه مطابقت دارد.
فهرست صفحه
مقدمه ……………………………………………………………………………………………………………………… 1
-ساخت یک کاوشگر ………………………………………………………………………………………………….. 7
ریچارد ایولین بایرد، 1888-1924
سفر اکتشافی به گرینلند در سال 1925 ………………………………………………………………. 17
پرواز به قطب شمال در سال 1926 …………………………………………………………………. 41
پرواز به آن طرف اقیانوس اطلس در سال 1927 ………………………………………………. 97
سخن آخر ……………………………………………………………………………………………………… 119
ریچارد ایولین بایرد، 1928-1957
ضمیمه االف: …………………………………………………………………………………………………… 133
شرح زندگی بایرد به ترتیب تاریخ آنها
ضمیمه ب: …………………………………………………………………………………………………………. 139
گزارش ناوبری پرواز بایرد به قطب شمال، 1926
مطالعه بیشتر …………………………………………………………………………………………….. 159
مقدمه
ریچارد ایولین بایرد (1888-1957) به عنوان یک کاشف مناطق قطبی و یک پیشگام[1] هوانوردی، حرفه جذاب و دیدنی داشت. پرواز او به قطب شمال در سال 1926 ، از وی یک قهرمان مردمی ساخت. ترانه ها و شعرهایی برای وی سروده شد ، نمایش های باشکوهی برای تجلیل از او برگزار شد ، هم چنین ، مدال ها و افتخارات دیگری نیز برای او به همراه داشت.
والدینی که طرفدار پر و پا قرص بایرد بودند ، فرزندان خود را به افتخار او با اسم ریچارد نامگذاری کردند. بایرد مدال افتخار کنگره را دریافت کرد. پس از پرواز از روی اقیانوس اطلس در سال 1927 ، افتخارات بیشتری نصیب او شد و نمایش های با شکوه بیشتری جهت تقدیر از او برگزار شد ، او سومین نفر پس از چارلز لیندبرگ بود که موفق به انجام این کار شد.
بایرد ، در سه دهه آخر عمرخود، تمام منابع مالی، نیرو و توان خود را صرف اکتشاف قطب جنوب کرد. .
برخلاف حرفه عمومی پر زرق و برق بایرد، دفتر خاطرات خصوصی او ظاهری بسیار معمولی و حتی کهنه[2] دارد. جلد آن مشکی کمرنگ شده و محو[3] است و عنوان چاپ شده “دفتر خاطرات، 1925″ نام دارد، اگرچه این سند متنی حاوی متن هایی است که در سالهای 1926 و 1927 نوشته شده است.
بایرد بیشتر متن دفتر خاطرات خود را عجولانه با دست و با استفاده از مداد نوشته است. بسیاری از صفحات خالی هستند.
برخی از صفحات دارای یادداشت ها و محاسبات ریاضی هستند که به صورت تصادفی در دفتر قرار دارند. واضح است که بایرد ، از دفتر خاطرات خود ، هم به عنوان یک دفترچه روزانه و هم به عنوان یک دفتر یادداشت مناسب استفاده می کرده است.
با این وجود، این کتاب به ظاهر غیرجذاب ، سندی خارق‌العاده به حساب می آید. بایرد این متن ها را برای خود نوشته است، نه برای بازرسی عمومی، هرچند، او در سال 1928 در کتاب خود با عنوان ” به سوی آسمان” از بخش هایی از دفتر خاطراتش نقل قول هایی کرده است. دفتر خاطرات او ، در زمان نگارش، دفترچه ای خصوصی برای ثبت افکار و مشاهدات بایرد در مورد خودش، در مورد همکاران و رقبایش، و نیز در مورد خانواده و وضعیت شغلی اش بود.
در برخی از صفحات این کتاب، بایرد را به‌عنوان مردی نشان داده است که شدیداً عاشق همسرش ماری بوده است، هم چنین به‌عنوان پدری که در طول سفرهای[4] اکتشافی اش به شدت دلتنگ خانواده‌اش می شده است ، ونیز او را به‌عنوان مردی جاه‌طلب[5] نشان می دهد که مصمم است تا نام خود را در تاریخ ثبت کند.
دیگران بینش و دیدگاه جدیدی در مورد افکار یک قهرمان مردمی و مشاهدات در مورد سایر کاوشگران معاصر به ویژه رولد آموندسن، ارائه می دهند . رولد آموندسن، کاشف نروژی است که در سال 1911 به قطب جنوب سفر کرد و در سال 1926 سه روز پس از بایرد به قطب شمال رسید.
در چندین جا مشخص شده است که بایرد اصلا روی این موضوع حساس نبوده است. او فقط به دنبال شهرت برای خود بوده است و این فقط یک اتهام است که از طرف رقبایش به او زده شده است . برای مثال، او اغلب مواقع ، از کار زیردستانش تعریف و تمجید کرده است.
بایرد ،گاهی اوقات ، سوالات فلسفی درباره انسان و طبیعت را مطرح می‌کند که در معروف‌ترین کتاب او به نام “تنها” روایت او از تجربه نزدیک به مرگش، در سال 1934 ، در یک ایستگاه هواشناسی در قسمت داخلی قطب جنوب ، دوباره علنی شد.
زمانی موضوع دفتر خاطرات بایرد مطرح شد ، که وی هنوز برای عموم مردم تقریبا ناشناخته بود، البته آغاز زمان بررسی دفتر خاطرات بایرد نیز بسیارحائز اهمیت است.
وقایع و زمان های ثبت شده در دفتر خاطرات، زمینه را برای برجسته ترین دستاورد او فراهم کردند: کاوش در قطب جنوب.
بایرد از سال 1928 تا زمان مرگش در سال 1957، پنج سفر اکتشافی به قطب جنوب را سازماندهی و رهبری کرد.
[1] pioneer avi ator.
[2] shabby
[3] faded
[4] expedition
[5] ambition
