ریچارد ای. برد (سفرهای اکتشافی به قطب) 3

سفرهای اکتشافی به قطب / جنگی که در سال 1914 در اروپا به راه افتاده بود داشت کاربرد هواپیما را به عنوان ادوات نظامی به اثبات می رساند که به طور خاص برای مشاهدۀ تحرکات نیرو های نظامی و زیردریایی ها مورد استفاده قرار می گرفت. هواپیماها در زمانی کوتاه تر منطقه ای وسیع تر را تحت پوشش قرار داده و در مقایسه با بالون ها آسیب پذیری کمتری نسبت به شرایط جوی و آتش دشمن داشتند. پس از ورو ایالات متحده به جنگ جهانی اول در سال 1917، بــرد[1] پیشنهاد داد که به جای انتقال قایق های پرنده از طریق دریا به اروپا این کار را با هواپیما انجام دهند. نیروی دریایی برد را به صورت موقت به درجه دریابان[2] ارتقا داد و او را به منطقه نوا اسکاتیا در هالفیکاس اعزام کرد تا به جستجوی زیردریایی های آلمانی پرداخته و ایستگاه هایی را برای سوخت رسانی ایجاد کند که از این طریق انتقال قایق های پرنده را از طریق اقیانوس اطلس میسر می نمود.

وقتی که جنگ در نوامبر 1918 با کمال تاسف برای برد به پایان رسید، ضرورت رساندن هواپیماها به جبهه های جنگ اروپا نیز منتفی شد. اما او همچنان نسبت به انتقال ادوات نظامی از طریق قایق های هوایی در عرض اقیانوس اطلس به عنوان یک روش توسعه طبیعی صنایع هوایی و ناوبری علاقه مند بود. در سال 1919 برد به بخش پرواز اطلس شمالی در اداره هوافضا ملحق شد و به تلاش های خود در مورد ناوبری و امور لجستیکی ادامه داد. در نهایت او یک سکستانت حبابی[3] و یک اندیکاتور بادسنج[4] ابداع کرد که به مسیریاب ها این امکان را می داد تا مسیر خود را با سرعت در حین پرواز بدون ارجاع به دستک های زمینی[5] تصحیح کنند. در 29 می 1919، قایق پرنده ای موسوم به NC-4 که از لانگ آیلند حرکت کرده بود بعد از چندین توقف در دریا به لیسبون رسید. این اولین عبور از اقیانوس اطلس بود. دو هفته بعد، یعنی در 15 ژوئن، دو انگلیسی به نام های جان آلکاک و آرتور ویتن براون پرواز موفقیت آمیزی را از نیوفاندلند در سنت جان به مقصد کلیفدن در ایرلند طی شانزده ساعت و دوازده دقیقه انجام دادند که اولین پرواز بدون توقف از عرض اقیانوس اطلس بود.

گرچه برد شخصا اولین پرواز نیروی دریایی ایالات متحده از عرض اقیانوس اطلس را انجام نداد اما تلاش های مهمی در برنامه ریزی و مسیریابی برای این کار انجام داده بود. اگر چه او از این که در این پرواز شرکت نداشت ناامید شده بود، اما همچنان نقش مهمی در ناوبری دریایی داشت. او به واشنگتن بازگشت و تلاش هایی را رهبری کرد که در نهایت به ایجاد دپارتمان هوافضا در نیروی دریایی ایالات متحده انجامید. او به همراه نیروی دریایی به مخالفت با سرهنگ بیلی میچل پرداخت که قصد داشت یک نیروی هوایی مستقل از نیروی هوایی ارتش آمریکا و نیروی دریایی این کشور ایجاد کند. برد در کنگره در سال 1919 به نفع نیروی دریایی و بخش هوایی این نیرو شهادت داد.

درپاداش به خدمات او و با عنایت به تمایل او برای مشارکت در یک پرواز دیگر در عرض اقیانوس اطلس، آدمیرال ویلیام اِی مافت، رئیس اداره نوپای هوافضا برد را به انگلستان اعزام کرد. تخصص او در مسیریابی به کمک نیروهایی آمد که با کشتی هوایی ساخت بریتانیا موسوم به ZR-2 در سال 1921 به مقصد ایالات متحده پرواز کردند. با این حال، در انگلستان، برد از قطار خود بازماند و نتوانست به پرواز با ZR-2 برسد. این کشتی هوایی حین پرواز منفجر شد. 45 نفر در این سانحه کشته شدند، که چهارده هوانورد آمریکایی نیز در میان کشته شدگان بودند. مسئولیت ارائه گزارش در مورد این سانحه به برد محول شد و همچنین او ماموریت یافت تا با سفیر ایالات متحده در مراسم مربوط به ابراز همدردی و اظهار تسلیت شرکت کند.

علی رغم سرنوشت شومی که برای ZR-2 اتفاق افتاد، برد همچنان به عنوان یکی از پیشتازان سرافراز صنعت هوانوردی به واشنگتن بازگشت. در سال 1922، او با موفقیت اعلام کرد که نیروی دریایی همچنان لشکری از خلبان های آموزش دیده را با سازماندهی کهنه سربازان در واحدهی رزرو نیروی دریایی در اختیار خواهد داشت. برد ماموریت یافت تا یک پایگاه هوایی در ماساچوست برای آموزش خلبان های رزرو ایجاد کند. موفقیتی که او در این کار به دست آورد منجر شد تا ماموریت هایی نیز در شیکاگو برای سازماندهی واحد های ذخیره بیشتر به او محول شود.

در 1924، برد به واشنگتن برگشت تا به نیروی دریایی ایالات متحده برای منازعه ای که با کنگره آمریکا داشت کمک کند. کنگره که بسیار محتاط و صرفه جویانه تصمیم می گرفت پیشنهاد داده بود تا حقوق و مزایای تمامی کارکنان در حال خدمت کاهش پیدا کند. موفقیت های قبلی برد باعث شده بود که به یک شخصیت معتبر در کارزار مخالفت با کاهش دستمزد های نیروهای نظامی تبدیل شود. در نهایت، او نه تنها توانست از کاهش دستمزد ها جلوگیری کند بلکه یک ترفیع درجه نیز از کنگره دریافت کرد و به درجه دریابان ارتقا یافت، لازم به ذکر است که تنها راه ترفیع درجه افسران بازنشسته همین کنگره می باشد.

در سال 1924، این افسر بازنشسته نیروی دریایی اهل وینچستر در ایالات ویرجینیا که فقط سی و شش سال داشت موفقیت های بسیار زیادی را به دست آورده بود، اما هنوز به شهرت نرسیده بود. او در دریا از خود شجاعت نشان داده بود، در هوا نوآوری هایی را ارائه کرده بود، در ماموریت های خود قابلیت رهبری بالایی داشت و فراست سیاسی خود را نیز در پایتخت بروز داده بود. در نیروی دریایی و در کنگره او توجه افراد قدرتمند و تاثیرگذاری را به دست آورده بود. تمامی این موارد در آینده به کمک او می آمد.

سفر اکتشافی به گرینلند در 1925

سفرهای اکتشافی به قطب چهار قرن پیش آغاز شد، این جستجو ها ابتدا برای یافتن مسیری بدون یخبندان برای عبور کشتی ها بود و سپس با هدف پیدا کردن قطب شمال صورت گرفت. در سال 1909، وقتی ریچارد برد فقط ده سال داشت، رابرد پیری که با سورتمه ای که توسط سگ ها کشیده میشد سفر می کرد اصرار داشت که به قطب شمال رسیده است. پیری اثبات کرد که هیچ زمینی به شکل خشکی در قطب شمال وجود ندارد و هیچ دریای بدون یخی که کشتی ها بتوانند از طریق آن عبور کنند نیز در قطب شما موجود نیست، اما سفر اکتشافی او همان طور که به سوالات قدیمی پاسخ می داد سوالات جدیدی را نیز مطرح می کرد. پیری در مسیر خود به قطب شمال سرزمینی به نام کروکرلند را نیز دیده بود که امکان رسیدن به آن جا را نداشت. دکتر فردریک کوک که یک سال قبل از پیری ادعای رسیدن به قطب شما را مطرح کرده بود نیز از وجود سرزمینی اسرارآمیز خبر می داد که آن را بردلی لند نامگذاری کرده بود (زیرا نام اسپانسر مالی او در این سفر بردلی بود). این سرزمین که دقیقا کجا بودند و در آن ها چه چیزی وجود داشت؟ اکتشاف گران کدام سرزمین ها و مناطق را حین جستجوی خود برای یافتن قطب شمال از قلم انداخته و نادیده گرفته بودند؟ هنوز نقشه کشی ها و تحقیقات بسیار زیادی باید انجام میشد.

دانشمندان سوالات خود را در مورد قطب شمال داشتند. آن ها می خواستند اطلاعاتی در مورد شرایط آب و هوایی و تحولات جوی، میزان خاصیت مغناطیسی، جریان های اقیانوسی، منابع طبیعی، حیات وحش و مردمان بومی آن داشته باشند. اکتشافاتی که به صورت پیاده انجام میشد، اگرچه بسیار قهرمانانه بود اما اطلاعات چندانی را برای بررسی های علمی در مورد قطب شمال فراهم نکرده بود.

در سال 1897، اولین تلاش برای مشاهده قطب شمال از طریق آسمان صورت گرفت. بالون های هوای داغ برای مشاهده میادین و جبهه های جنگ مورد استفاده قرار گرفته بود، علی الخصوص در طول جنگ داخلی آمریکا. یک مهندس سوئدی، به نام سالومون آگوست آندره پیشنهاد داد که از یک بالون که اختصاصا برای رسیدن به قطب شمال طراحی شده استفاده شود و به این وسیله قطب شمال را بررسی کنند. آندره که حمایت سازمان های علمی متعدد و حکومت سوئد را نیز داشت به همراه دو نفر دیگر سوار این بالون شدند، این بالون عقاب نام گرفته بود، آن ها در سال 1897 به سمت قطب پرواز کردند. از آن زمان تا سال 1931 هیچ خبری از آن ها در دست نبود، در این زمان بود که گروهی از شکارچیان اجساد و ژورنال های آنان را در وایت آیلند در اقیانوس منجمد شمالی پیدا کردند.

فرجام فاجعه آمیز آندره باعث نشد که سایرین از اکتشافات هوایی اجتناب کنند. در سال 1907 و 1909، یک ژورنالیست به نام والتــــر ولمن به جای استفاده از بالون، از کشتی هوایی برای رفتن به قطب شمال استفاده کرد. او برای جلب حس میهن پرستی نام کشتی خود را آمریکا گذاشت. کشتی هوایی ولمن بخاطر بدی هوا، مشکلات لجستیکی و مکانیکی موفقیتی به دست نیاورد.

اختراع هواپیما توسط ویلبر و اورویل رایت در 1903 و توسعه آن در جریان جنگ جهانی اول باعث هیجان در میان اکتشاف گران قطب شد که پیری نیز یکی از آن ها بود. هواپیما هایی که از روی دریا بلند می شدند و روی دریا فرود می آمدند ممکن بود بتوانند از شکاف های موجود در یخ های قطب نیز استفاده کنند و برای فرود آمدن و سوخت گیری مجدد از ان ها بهره گیرند. یک گزینه دیگر نیز متصل کردن اسکی هایی به زیر هواپیما ها بود تا بتوانند روی برف فرود بیایند البته به شرطی که سطح زمین برفی به قدر کافی هموار باشد. اما هواپیما های سبک با سیستم موتور احتراق درونی کار می کردند که در هوای بسیار سرد عملکرد خوبی نداشت و باد های قدرتمند و غیر قابل پیش بینی قطبی می توانست به راحتی این هواپیماها را دچار مشکل کند.

[1] Byrd

[2] Lieutenant commander

[3] Bubble sextant

[4] Wind-drift indicator

[5] Landmarks