ریچارد ای. برد (پرواز بر فراز اقیانوس اطلس در سال 1927) 13

پرواز بر فراز اقیانوس اطلس در سال 1927 / یک پیام رادیویی بدهید و بگویید که ما در قطب هستیم و همین الان می خواهیم با موتوری برگردیم که روغن ریزی  شدیدی دارد،  اما انتظار داریم  که ما را به اسپیتزبرگن برساند.

 

« صفحه با عنوان “حساب نقدی دسامبر” که کمی پاک شده است »

چقدر طول کشید تا ما به آنجا برسیم؟    30 : 8 ، این پاسخ ممکن است توسط بنت نوشته شده باشد.

هواپیما را درست در مسیر خورشید هدایت کنید.

[ عکس های زیر صفحاتی از دفتر خاطرات برد مربوط به پرواز قطب شمال او در 9 مه 1926 است. عکس‌های ص 83 و 85 بازسازی و بزرگ شده ی صفحات قبل هستند تا خواننده ، قسمت های پاک‌شده‌ را واضح‌تر ببیند.]

دانلود صفحه 83 تا 100

 

در 23 ژوئن ، چند روز پس از بازگشت چانتیر و برد به نیویورک ، رادمن وانامیکر، صاحب نمایشگاه بزرگ ، نامه تبریکی برای فرمانده برد فرستاد که در آن گفته بود : ” امیدوارم در آینده نزدیک ، موفقیت های بیشتری را نصیب خود کنید و در زمینه فعالیت های علمی  و اکتشافات  هیجان انگیز ، دستاوردهای جدیدتری بدست آورید، چرا که این فعالیت ها ، اعتبار بسیار زیادی برای ایالات متحده به همراه خواهد آورد.” وانامیکر در سفرهای اکتشافی برد ، کمک مالی زیادی به او کرده بود. آخرین حمایت مالی وانامیکر از برد،  بعد از بازگشت او از قطب  بود که بخشی از کسری مالی سفر او را تامین مالی کرد که مجموع سالیانه آن بیش از 32000 دلار بود.[1]

برد برای تشکر از حمایت های مالی وانامیکر ، به او پیشنهاد داد تا در ژوئیه 1926 در بزرگترین جشن سالگرد سفر اکتشافی ، جوزفین فورد را در نمایشگاه فیلادلفیای خود به نمایش بگذارد. در 9 ژوئیه، وانامیکر به افتخار اعضای سفر اکتشافی برد ، یک ضیافت ناهار ویژه ترتیب داد[2].

او به جای ایراد سخنرانی، با خواندن نامه ای که در 4 فوریه 1914 به رئیس باشگاه هوانوردی آمریکا در نیویورک نوشته بود، از مهمانانش استقبال کرد. ” من این افتخار را دارم که اول از همه به باشگاه هوانوردی آمریکا اعلام کنم که قصد دارم در صورت امکان با پرواز بر فراز اقیانوس اطلس ، آزمایش علمی نیروی هوایی را انجام دهم.”

وانامیکر معتقد بود ، هواپیماهایی که قابلیت پرواز بر فراز اقیانوس اطلس را دارند، می توانند رقابت نظامی میان کشورها را ، برای ساخت ناوهای جنگی پایان ‌دهند . چرا که این هواپیماها می توانند با پرتاب بمب به سوی ناوهای جنگی ، در یک لحظه آنها را نابود کنند». او همچنین بیان کرد:  “زمانی صنعت هواپیمایی بین قاره ایی توسعه خواهد یافت که هواپیماها بتوانند بدون توقف از اقیانوس اطلس عبور کنند.”

در سال 1914، وانامیکر، گلن کورتیس [3] ،  یکی از پیشگامان صنعت هواپیمایی را مأمور ساخت هواپیمایی با قابلیت پرواز بر فراز اقیانوس اطلس کرد.

بدیهی است که با شروع جنگ جهانی اول در سال 1914، پیشنهاد وانامیکر به فراموشی سپرده شد.  او در جشنی که به افتخار برد برگزار شده بود ، با تکرار پیشنهاد خود به طور غیر مستقیم تلاش برد را برای پرواز بر فراز اقیانوس اطلس به چالش کشید و گفت:  “من  قبلا هم این نامه را با دقت برای شما خوانده ام . به نظر می‌رسد که رویای کودکی  فرمانده برد با سفر فوق‌العاده‌ای که او و خدمه‌اش به تازگی انجام داده‌اند، به تحقق پیوست . ولی این تنها به تحقق پیوستن رویای برد تلقی نمی شود ، بلکه نشان می دهد که آمریکا با چه سرعتی در حال پیشرفت است و همیشه در همه ی عرصه ها پیشرو خواهد بود. این موفقیت ها  برای شما مردان شجاع انگیزه ایی ایجاد می کند که  با جسارت و شهامت  به راه خود ادامه دهید .”[4]

خود برد دقیقا از سال 1919، به پرواز بر فراز اقیانوس اطلس بسیار علاقه مند شده بود ، دقیقا از زمانی که او در پنساکولا توانست با کمک های ناوبری خود ، نیروی دریایی ایالات متحده را از نیویورک به لیسبون برساند. موفقیت پرواز  او به قطب شمال، جاه طلبی او را برای پرواز بر فراز اقیانوس اطلس دوباره بیدار کرد[5]. برد نیز مانند وانامیکر به توسعه ارتباطات هواپیمایی و هوانوردی علاقه مند بود.

برد پس از به نمایش گذاشتن جوزفین فورد در نمایشگاه بزرگ وانامیکر، این هواپیما را به وزارت بازرگانی ایالات متحده و صندوق هوانوردی گوگنهایم قرض داد تا « با  برگزار کردن یک تور مسافرتی در ایالات متحده  هم بتواند به همه نشان دهد که ایجاد و توسعه ارتباطات هواپیمایی امکان پذیر خواهد بود و هم به تاسیس فرودگاه ها در شهرهای مختلف کمک کند. فلوید بنت و برنت بالچن،  با هواپیما از واشنگتن به سانفرانسیسکو و مجددا از سانفرانسیسکو به واشنگتن پرواز کردند و در طول مسیر در چهل و چهار شهر توقف کردند[6].

برد با کمک و حمایت های وانامیکر، شرکت هواپیمایی بین المللی امریکن ترانس اوشینک [7]را مدیریت و سازماندهی کرد.

وانامیکر برای حمایت از برد، چند شرط گذاشته بود که عبارت بودند از : هواپیما به گونه ایی ساخته شود که در طول سفر نیاز به توقف نداشته باشد، به یاد هواپیمایی که برای ماموریت در سال 1914 در اختیار وانامیکر قرارداده بودند ، نام آن هواپیما آمریکا گذاشته شود و اولین مقصد آن نیز فرانسه باشد، جایی که وانامیکر زمانی در آن زندگی می کرد[8].  برد مسئول برنامه ریزی پرواز و انتخاب هواپیما و خدمه بود . او همچنین با فروش داستان به روزنامه ها برای این سرمایه گذاری پول جمع آوری می کرد.

وانامیکر ، حامی همیشگی برد در سفرهای اکتشافی او بود ، این بار هم طبق در خواست برد ، از تلاش ها و اقدامات او برای پرواز بر فراز اقیانوس اطلس نیز  حمایت و در کارهای او مشارکت کرد. او بار دیگر فلوید بنت را به عنوان خلبان انتخاب کرد. ستوان جورج نوویل نیز به عنوان مهندس پرواز با او همکاری می کرد.

مالکوم هانسون که در چانتیر یو اس اس ، مدت زیادی روی ارتباطات رادیویی کار کرده بود، یک دستگاه رادیو ویژه برای آمریکا[9] طراحی کرد. داک کینکید، مکانیک جوزفین فورد نیز  به عنوان مکانیک موتور هواپیمای آمریکا برگزیده شد.

انجمن جغرافیایی ملی  نیز با ارائه خدمات نقشه‌بردار اصلی خود، آلبرت بامستد[10]، مخترع قطب‌نمای خورشیدی، به برد کمک کرد. (برد اولین استفاده میدانی از این ابزار را در سفر خود به گرینلند در سال 1925 انجام داده بود.)

برد این بار هم برای انتخاب هواپیما، دوباره یک هواپیمای سه موتوره فوکر را انتخاب کرد. از آنجایی که وانامیکر نیز مایل بود که برای خرید یک هواپیمای جدید هزینه کند، برد توانست با آنتونی فوکر همکاری کند. کارخانه فوکر در نیوجرسی واقع بود . برد طراحی و آزمایش هواپیمایی که هم زندگی و هم شهرت او به حساب می آمد را به فوکر سپرد.

بسیاری از ابداعات به منظور ایمنی ایجاد شد. به عنوان مثال، برد یک دریچه مخصوص طراحی کرد که به خدمه اجازه می داد در صورت بروز یک حادثه یا اتفاق ، فورا بنزین را از موتورها خارج کنند. بنت نیز یک سوئیچ قطع را اضافه کرده بود که در صورت فرود اضطراری یا احتمال سقوط و یا آتش سوزی ، همه موتورها را به طور همزمان خاموش می کرد.

یکی دیگر از اقدامات ایمنی که در گذشته احمقانه به نظر می رسد، گذاشتن راهروهایی در بیرون از هواپیما بود. از لحاظ تئوری ، زمانی که هواپیما در آسمان بود، خدمه می‌توانستند از روی اسکله محکم به آن راهروی بیرونی[11] بچسبدند و در باد و سرما، مشکلات فنی آن را برطرف کنند.

 

برد پیشنهاد داد تا روی ابزارهای هواپیما ، یک پوشش شب نما قرار داده شود تا در صورت از کار افتادن چراغ ها ، بتوان به راحتی نوشته های آنها را خواند . او مانند سفر قبلی خود، یک هواشناس نیز استخدام کرد تا خود و اعضای گروهش ، در برابر خطرات ناشی از بدی آب و هوا آمادگی لازم را داشته باشند.

اداره هواشناسی ایالات متحده[12] از دفتر خود در نیویورک به دکتر جیمزکیمبال مأموریت داد تا پیش بینی های آب و هوا را برای آنها انجام دهد و برای اولین بار در تاریخ، نقشه های هواشناسی دقیقی برای پرواز هواپیماها از روی اقیانوس اطلس شمالی ساخته شد.

برد حتی یک باند فرودگاه ویژه ای را برای آمریکا اختصاص داده بود. این فرودگاه در میدان روزولت در لانگ آیلند طراحی و ساخته شده بود که وانامیکر آن را برای آمریکا اجاره کرده بود. یک هواپیمای بزرگ و سه موتوره در هنگام برخاستن برای رسیدن به سرعت بالا ، به باندی پهن و طولانی‌ و هموار نیاز دارد . برد در ابتدای باند یک سرازیری تند ساخته بود تا هنگام افزایش سرعت هواپیما در هنگام تاکسی کردن[13] و بلند شدن ، نیازی به مصرف سوخت اضافی نداشته باشد.

کاملا بدیهی است که همه این اقدامات نشان دهنده مدیریت و برنامه ریزی دقیق برد بود. او همچنان مصمم بود که توسعه خدمات حمل و نقل هوایی بین قاره ایی را پیش ببرد که  شرط ضروری آن ، وجود هواپیماهای ایمن تر می باشد. علاوه بر این، به کاربران این سرویس ها باید نشان داده می شد که هواپیماها می‌توانند چیزی بیش از یک خلبان، یک ناوبر و محموله مورد نیاز خود را حمل کنند.

پس مشخص است که هواپیمای آمریکا برای پرواز قهرمانانه یک خلبان تنها طراحی نشده است. این هواپیما ، چهار خدمه و حدود هشتصد پوند تجهیزات و محموله های اضطراری را حمل می کرد. در قسمت انبار هواپیما ، یک کایت با آنتن بی‌سیم برای مواقعی که هواپیما مجبور به فرود اضطراری روی اقیانوس بود ( در اینجا کایت می‌توانست مانند بادبان هم عمل کند)، دو قایق لاستیکی، مواد غذایی کافی برای سه هفته و دستگاه تقطیر آب نیز وجود داشت. آمریکا همچنین یک کیسه مرسولات پستی را حمل می کرد که این اولین پست هوایی رسمی بین قاره ایی بود.

علیرغم رعایت تمام تدابیر و اقدامات ایمنی، آمریکا در اولین پرواز آزمایشی خود در 20 آوریل 1927، در یک حادثه ناگهانی و غیر منتظره دچار آسیب دیدگی جدی شد. البته در این پرواز خود آنتونی فوکر، خلبان هواپیمای جدید بود و بنت، برد و نوویل مسافران آن بودند.  هواپیما در حین فرود، ابتدا از قسمت نوک به زمین برخورد کرد و سپس چپ شد.

اگرچه صدمات وارده به آمریکا  قابل جبران بود، اما بنت آنچنان صدمات را جدی فرض کرد که از  همکاری با این پروژه کناره گیری کرد. شکست برد به نفع رقبای او بود.

اولین کسی که می توانست از اقیانوس اطلس عبور کند ، به عنوان یک قهرمان دیده و به یک نماد ملی تبدیل می شد و به غیر از شهرت ، جوایز نقدی نیز در انتظار وی بود.

در سال 1925، ریموند اورتگ، یکی از هتل داران نیویورکی،  مجددا پیشنهاد  قبلی خود را  برای اهدای یک جایزه 25000 دلاری به کسی که ” بتواند در طول پنج سال از تاریخ 1 ژوئن 1925  بدون توقف ، از پاریس یا سواحل فرانسه به نیویورک یا از نیویورک به پاریس یا سواحل فرانسه  پرواز کند” ، را مطرح کرد.  او برای اولین بار در سال 1919 این پیشنهاد را ارائه داد[14].

با این حال برد، ، مصممانه اعلام کرد که گروه او برای کسب این جایزه وارد این رقابت نمی شوند.

در اوایل 28 مارس 1927، شرکت  بین المللی امریکن ترانس اوشنیک ، در مطبوعات بیانیه ای را منتشر کرد که هدف آن “کمک به توسعه و پیشرفت هوانوردی” بود و اینکه  ” آقای وانامیکر نیز در حال تلاش برای کمک به توسعه هوانوردی است.

 

 

برد به عنوان یک نامه رسان رسمی پست توسط اداره پست ایالات متحده سوگند یاد کرد. (BP، پوشه 7747)

دانلود صفحه 101 تا 107

 

[1] رادمن وانامیکر به فرمانده ریچارد ، 1 ژوییه 1926 .پوشه 4328 : ریچارد .ای. برد به ریموند فوسدیک. 31 دسامبر 1926 .پوشه 4266

[2] . ریچارد اچ. والدو به ستوان جی . او . نوویل، 29 ژوئن 1926. BP. پوشه 4328; همچنین ریچارد ای. برد به رادمن وانامیکر، 3 ژوئیه 1926، BP. پوشه 4328.

[3] Glen H. Curtiss

[4] سخنرانی رادمن وانامیکر در ضیافت ناهار به افتخار اعضای سفر اکتشافی، 9 ژوئیه 1926، BP. پوشه 4327

[5] برد در کتاب ” به سوی آسمان” ، اظهار داشت که در هنگام بازگشت از اسپیتزبرگن به نیویورک، یک پرواز بر فراز اقیانوس اطلس را در سر دارد: «وقتی پس از پرواز قطب شمال در اسپیتزبرگن لنگر انداختیم، به سمت بنت برگشتم و گفتم: اکنون می توانیم بر فراز اقیانوس اطلس پرواز کنیم. . ریچارد ای. برد.

[6] به پوشه BP 4282 مراجعه کنید. در این تور ملی. برنت بالشن سرعت و مصرف سوخت جوزفین فورد را مطالعه کرد و به این نتیجه رسید که هواپیما در زمانی که برد گزارش داد نمی توانسته به قطب شمال رسیده باشد.

[7] America Trans Oceanic یک شرکت هواپیمایی  بود که هدف ان ارائه خدمات هواپیمایی بود و خطوط هوایی بین المللی بین امریکا و اروپا را پشتیبانی می کرد.

[8]  کتاب به سوی آسمان برد، 222-50.

[9] نام هواپیما که در بالا توضیح داده شد، می باشد.

[10] Albert H. Bumstead

[11] catwalks

[12] The U.S. Weather Bureau

[13] Taxi: تاکسی :حرکت هواپیما بر روی زمین، تحت قدرت محرکه خود می‌باشد، در تضاد با بکسل و یا فشار به عقب که در این حال هواپیما توسط یک یدک کش نقل مکان کرد. هواپیما معمولاً روی چرخ ها حرکت می کند ، اما این اصطلاح شامل هواپیما هایی با اسکی یا شناور نیز می شود (برای حرکت بر روی آب)

[14] جایزه 24000 دلاری ریموند اورتیگ، پوشه BP 4357؛ ریچارد مونتاگ، اقیانوس‌ها، قطب‌ها و هوانوردان: اولین پروازها بر فراز آب‌های وسیع و یخ‌های متروک (نیویورک: رندوم هاوس، 1971). 26-27.

 

 

وانامیکر بیشتر از ما نگران است، او به ما توصیه می کند که اهداف اصلی مطرح شده را از جنبه های تجاری آن جدا کنیم ، بنابراین ما هم از هرگونه تبلیغ برای یک سازمان خاص یا یک محصول تجاری خودداری می کنیم .

. بیانیه روزنامه‌های صبح، 28 مارس 1927، پوشه BP 4343. نامه‌های موجود در این پرونده نشان می‌دهد که برد واقعاً می‌ترسید که اگر به نظر برسد که سفر اکتشافی به دنبال منافع تجاری است، وانامیکر حمایت مالی خود را پس بگیرد

قبل از اینکه آمریکا برای پرواز بعدی خود آماده شود، دوتا از رقیب های برد با هواپیماهای تک موتوره خود برای سفر بر فراز اقیانوس اطلس در میدان روزولت فرود آمدند. یکی از آنها چارلز لیندبرگ، خلبان نمایشی با هواپیمایی به نام روح سنت لوئیس و دیگری کلارنس چمبرلین،  با هواپیمایی به نام کلمبیا بود.

برد، با به یادآوردن خاطرات خود از رفتار بد نروژی ها در اسپیتزبرگن، با گشاده رویی، امکان استفاده از باند ویژه فرودگاه و خدمات هواشناسی را برای آن دو فراهم کرد.

تا آنجا که مکانیک او، هری کینکاید، موتور هواپیمای لیندبرگ را تنظیم و  بالچن هم موتور هواپیمای چمبرلین را  معاینه و بررسی کرد. بالچن در سال 1926 در اسپیتزبرگن، به جوزفین فورد کمک های زیادی کرده بود.  در 20 مه ، چارلز لیندبرگ اولین کسی بود که میدان روزولت را ترک کرد.

روز بعد، در حالی که برد به همراه خدمه و حامیان مالی خود در یک مراسم عمومی، مشغول نامگذاری نام آمریکا بر روی هواپیمای خود بودند ، این خبر را دریافت کرد که “لاکی لیندی نیز به سلامت در فرانسه فرود آمده است”

پس از پرواز لیندبرگ. برد بیهوده تلاش کرد تا جهت و مقصد پرواز خود از فرانسه به هاوایی تغیر دهد. رجوع کنید به فرمانده ریچارد ای. برد به رادمن وانامیکر، 23 مه 1927، BP. پوشه 4344. اما وانامیکر در مورد پرواز به فرانسه مصمم بود. با این حال، برد پافشاری کرد و در 17 ژوئن پیشنهاد کرد که اگر هوا مساعد بود “چرخ هایمان را در پاریس به زمین خواهد نشست” و به

در 4 ژوئن، کلارنس چمبرلین و سرمایه گذارش، چارلز لوین، با هواپیمای کلمبیا پرواز کردند و به برلین رسیدند.

از آنجاییکه برد وارد رقابت تعیین شده اورتگ نشده بود، بسیاری از مردم و رسانه های خبری او را به دلیل احتیاط بیش از حد مورد انتقاد قرار دادند.

با این حال هدف برد ، رقابت با هواپیماهای تک موتوره نیست بلکه او قصد دارد که به  همه نشان دهدکه هواپیماهای سه موتوره، پیچیده تر و پر قدرت تر هستند و می توانند مسافت های طولانی تری را پرواز کنند و حمل و نقل های بیشتری انجام دهند.

از نظر او، هواپیماهای تک موتوره هیچ آینده روشنی در زمینه حمل و نقل تجاری بین قاره ایی نخواهند داشت، در عوض معتقد بود که هواپیماهای سه موتوره دارای استانداردهای لازم برای این کار هستند.

به منظور نشان دادن شعاع حرکت هواپیمای سه موتوره، پرواز کنید تا تقریباً گاز تمام شود. رجوع کنید به فرمانده ریچارد برد به رادمن وانامیکر، 17 ژوئن 1927. BP، پوشه 4344-

از نظر او، هواپیماهای تک موتوره هیچ آینده روشنی در زمینه حمل و نقل تجاری بین قاره ایی نخواهند داشت، در عوض معتقد بود که هواپیماهای سه موتوره دارای استانداردهای لازم برای این کار هستند.

II. رجوع کنید به فرمانده ریچارد برد به آنتونی فوکر، 11 اکتبر 1926، پوشه BP 4343. که در آن برد از فوکر درخواست می کند تا یک هواپیمای سه موتوره که دارای شعاع حرکت مناسب برای عبور از اقیانوس اطلس را توسعه دهد* و به او بفروشد. “من باور نمی کنم که بخواهم با یک کشتی یک موتوره از روی اقیانوس اطلس عبور کنم کنم.” همچنین رجوع کنید به کتاب به سوی آسمان, 223-24.

در 29 ژوئن 1927،  تقریبا دو ماه پس از پرواز آزمایشی فاجعه ‌بار ، آمریکا از باند ویژه فرودگاه در میدان روزولت از زمین برخاست. ریچارد برد به عنوان ناوبر و جورج نویل به عنوان اپراتور رادیویی درهواپیما حضور داشتند. خلبانی که جای فلوید بنت را گرفت، برت آکوستا، یک خلبان نمایشی و افسر ذخیره نیروی دریایی بود. خلبان برنت بالچن، خلبان ارشد و مهندس پرواز آنتونی فوکر شد. او بعد از پرواز به قطب شمال ، برد را تا نیویورک همراهی کرده بود . بالچن از زمان حضورش در نیروی هوایی نروژ،  تجربه های زیادی در استفاده با ابزارها بدست آورده بود که آکوستا فاقد آن تجربیات بود.

تجربیات بالچن بسیار حائز اهمیت بود، زیرا  او علیرغم محتاط بودن برد و گزارش های هواشناسی مبنی بر  پیش بینی وخامت قریب الوقوع وضعیت آب و هوایی،  تصمیم گرفته بود که با تکیه به شانس و تجربیات خود پرواز کند.

برد نیز با خود فکر می کرد که دیگر زمان آن فرا رسیده است تا نشان دهند که  هواپیمای سه موتوره می تواند در برخی از شرایط نامطلوب دوام بیاورد.

آنها در طول سفر، با باران شدید و مه غلیظ روبرو بودند. وجود مه غلیظ بر فراز پاریس مخصوصا پس از تاریکی هوا، ناوبری را دشوار و فرود را خطرناک  می ساخت.

به همین دلیل ،  آنها تصمیم گرفتند که به جای فرود در پاریس ، با دنبال کردن فانوس دریایی [Lighthouse] و در امتداد آب ،در سواحل فرانسه فرود آیند. خدمه فلرهای ناوبری را از هواپیما  می انداختند و بالچن با استفاده از آنها توانست یک فرود بی خطر در آب انجام دهد. بالاخره آمریکا در نزدیکی ساحل فرود آمد.

پرواز طولانی چهل و دو ساعته به پایان رسیده بود. برد، بالچن، آکوستا و نویل با یکی از قایق‌های لاستیکی هواپیما تا ساحل پارو زدند، سپس به روستای ورسورمرسی، نزدیک کان در نرماندی رفتند.

با وجود اینکه برد و افرادش سومین گروهی بودند که از نیویورک به اروپا پرواز کردند و دومین گروهی بودند که وارد فرانسه شدند، اما همچنان مردم اشتیاق فراوانی برای دیدار آنها داشتند و افراد زیادی به استقبال آنها رفته بودند.

برد نوشت: ” در هر قسمتی از فرانسه با صحنه هایی  از شادی و استقبال هیجان انگیزمردم روبرو می شدیم . زبان من از توصیف آن قاصر است . وقتی به پاریس رسیدیم مدت زیادی طول کشید تا توانستیم از پایگاه خارج شویم.  به نظر می رسید که کل شهر به استقبال از ما آمده اند. . . . . شیشه یکی از اتومبیل های ما شکسته بود و ماشینی که من  در آن نشسته بودم چندین بار بدلیل هجوم جمعیت، دچار مشکل شد.

من پیش خود فکر می کردم که  شاید برخی از مردم در میان این همه جمعیت له و یا مجروح شده اند، اما  خوشبختانه این طور که من فکر می کردم نشد. »

ریچارد ای. برد، “پرواز ماوراء اقیانوس اطلس”، مجله نشنال جئوگرافیک 52، شماره. 3 (سپتامبر 1927): 366–67.

برد اولین قهرمان تاریخی در شهر نیویورک بود که برای تجلیل از او ، دوبار رژه افتخاری برگزار شد.

یوجین راجرز. فراتر از مانع: داستان اولین اعزام برد به قطب جنوب (آناپولیس: انتشارات موسسه دریایی، 1990)، 12.

افتخارات بیشتری در انتظار برد و خدمه اش بود . آنها مرتب در حال دعوت به مصاحبه بودند. پرواز بر فراز اقیانوس اطلس نقطه عطف دیگری در حرفه ریچارد ایولین برد بود. برد بخشی از نوشته های دفترچه خاطراتش را در کتاب ” به سوی آسمان”  و برخی دیگر را در مقاله‌ای که برای نشنال جئوگرافیک  نوشته ، ارائه داده است. رونویسی کامل از صفحه IIIشروع می شود.

 

دانلود صفحه 108 تا 114