شهاب ثاقب و شهاب سنگ در زمین تخت و گنبد آسمان
توضیحات :
شهاب سنگ برای عذاب کردن انسان های گناهکار خصوصا برای هلاکت همجنس بازان ملعون هست.
((شهاب سنگ ها بدست فرشتگان و از سوی عرش الهی به سوی زمین پایین اورده شده و به طرف شهر های گناهکاران پرتاب میشود))
شهاب ثاقب که صرفا از نور ساخته شده و تیری از تیر های فرشتگان هست برای ضربه زدن به شیاطین و جنیانی است که برای استراق سمع یا دزدیدن اطلاعات و جاسوسی به سوی سقف اسمان میروند.
عبور شهاب های ثاقب در بحر المکفوف
( شهاب ثاقب =شهاب نورانی / صرفا تشکیل شده از نور =تیری از تیر های فرشتگان که بسوی شیاطین جنی پرتاب میشود)
—————
ویدیویی از عبور شهاب ثاقب درون (بحرالمکفوف)دریای خود دار میان زمین و گنبد آسمان :
توجه کنید که شهاب سنگ های بزرگ و کوچک ، هر طور که باشند با شدت و با قدرت ، به فرمان خدا بر زمین و شهر های انسان های گناهکار یا کفار و… کوبیده میشوند و هرگز در اسمان ناپدید نمی شوندً! بلکه دقیقا به اهداف تعیین شده برخورد میکنند.
بنابرین شهاب نوری (شهاب ثاقب) از جنس سنگ نیست و صرفا برای هلاک کردن و ضربه زدن به جن هایی است که با هدف جاسوسی و دزدیدن اسرار و اطلاعات ملائکه به سوی بالا میروند تا اطلاعات دزدیده شده را به کاهنان و رمالان و احضار کنندگان جن ها (جن گیر ها) ارائه کنند
شهاب سنگ :
آیه ۸۲ – سوره هود
آیه فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا جَعَلْنا عالِيَها سافِلَها وَ أَمْطَرْنا عَلَيْها حِجارَةً مِنْ سِجِّيلٍ مَنْضُودٍ [82]
و هنگامى‌که فرمان ما فرارسید، آن (شهرها) را زیر‌و‌رو کردیم؛ و بارانى از سنگ به صورت گِل‌هاى متحجّر متراکم، بر آن‌ها فرو ریختیم.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ مُحَمَّدِ‌بْنِ‌سُلَیْمَانَ عَنْ مَیْمُونٍ الْبَانِ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) فَقُرِئَ عِنْدَهُ آیَاتٌ مِنْ هُودٍ فَلَمَّا بَلَغَ وَ أَمْطَرْنا عَلَیْها حِجارَةً مِنْ سِجِّیلٍ مَنْضُودٍ مُسَوَّمَةً عِنْدَ رَبِّکَ وَ ما هِیَ مِنَ الظَّالِمِینَ بِبَعِیدٍ قَالَ فَقَالَ مَنْ مَاتَ مُصِرّاً عَلَی اللِّوَاطِ لَمْ یَمُتْ حَتَّی یَرْمِیَهُ اللَّهُ بِحَجَرٍ مِنْ تِلْکَ الْحِجَارَهًِْ.
امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌سلیمان از میمون البان نقل می‌کند: نزد امام صادق (علیه السلام) بودم که آیاتی از سوره‌ی هود تلاوت شد. وقتی به آیه: که بر آن‌ها نشان پروردگارت بود و چنین عذابی از ستمکاران دور نیست (هود/۸۳)، رسید امام (علیه السلام) فرمود: «هرکس بمیرد و بر عمل قوم لوط (علیه السلام) (لواط) اصرار داشته باشد، حتماً با همان سنگی که قوم لوط به‌وسیله‌ی آن سنگسار شدند، سنگسارشده و کشته میشود».
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۶، ص۷۵۸
- الکافی، ج۵، ص۵۴۸/ وسایل الشیعهًْ، ج۲۰، ص۳۳۱/ بحار الأنوار، ج۷۶، ص۷۲/ العیاشی، ج۲، ص۱۵۸/ نور الثقلین؛ بتفاوت/ البرهان
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَمَّا عَمِلَ قَوْمُ لُوطٍ (علیه السلام) مَا عَمِلُوا بَکَتِ الْأَرْضُ إِلَی رَبِّهَا حَتَّی بَلَغَتْ دُمُوعُهَا السَّمَاءَ … فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَی السَّمَاءِ أَنِ احْصِبِیهِمْ وَ أَوْحَی إِلَی الْأَرْضِ أَنِ اخْسِفِی بِهِم.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- آنگاه که قوم لوط (علیه السلام) آن کار زشت و شنیع را انجام دادند که زمین به پیشگاه خدا چنان‌گریست که اشک‌هایش به عرش الهی رسید و خدای عزّوجلّ نیز به آسمان وحی نمود: «برآنان سنگ ببار! و به زمین وحی نمود که آنان را در خویش فرو ببر»!
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۶، ص۷۶۲ – تفسیر البرهان
شهاب ثاقب :
آیه ۱ – سوره جن
آیه قُلْ أُوحِيَ إِلَيَّ أَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقالُوا إِنّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً [1]
بگو: به من وحى شده است كه جمعى از جنّ به سخنانم گوش فرا داده‌اند، سپس گفته‌اند: «ما قرآن عجيبى شنيده‌ايم».
يَهْدِي إِلَى الرُّشْدِ فَآمَنّا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنا أَحَداً [2]
كه به راه راست هدايت مى‌كند، پس ما به آن ايمان آورده‌ايم و هرگز كسى را همتاى پروردگارمان قرارنمى‌دهيم.
وَ أَنَّهُ تَعالى جَدُّ رَبِّنا مَا اتَّخَذَ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً [3]
و اينكه والا است مقام با عظمت پروردگار ما، و او هرگز براى خود همسر و فرزندى انتخاب نكرده است.
وَ أَنَّهُ كانَ يَقُولُ سَفِيهُنا عَلَى اللهِ شَطَطاً [4]
و اينكه سفيه ما [ابليس] درباره‌ی خداوند سخنان ناروا مى‌گفت.
وَ أَنّا ظَنَنّا أَنْ لَنْ تَقُولَ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلَى اللهِ كَذِباً [5]
و اينكه ما ((از روی جهل و ساده لوحی)) گمان میكرديم كه انس و جنّ هرگز بر خدا دروغ نمی بندند.
وَ أَنَّهُ كانَ رِجالٌ مِنَ الْإِنْسِ يَعُوذُونَ بِرِجالٍ مِنَ الْجِنِّ فَزادُوهُمْ رَهَقاً [6]
و اينكه مردانى از بشر به مردانى از جنّ پناه مىبردند، و بر گمراهى و طغيان آنان مىافزودند.
وَ أَنَّهُمْ ظَنُّوا كَما ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ يَبْعَثَ اللهُ أَحَداً [7]
و اينكه آن‌ها گمان كردند همان‌گونه كه شما گمان مى‌كرديد كه خداوند هرگز كسى را [به نبوّت] مبعوث نمى‌كند.
وَ أَنّا لَمَسْنَا السَّماءَ فَوَجَدْناها مُلِئَتْ حَرَساً شَدِيداً وَ شُهُباً [8]
و اينكه ما آسمان را جستجو كرديم و آن را پر از محافظان قوى و تيرهاى شهاب يافتيم.!
وَ أَنّا كُنّا نَقْعُدُ مِنْها مَقاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ يَسْتَمِعِ الْآنَ يَجِدْ لَهُ شِهاباً رَصَداً [9]
و اينكه ما پيش از اين در مقاعد آسمان ها می نشستیم به استراق سمع (برای دزدیدن اطلاعات و جاسوسی برای کاهنان)؛ امّا اكنون هركس بخواهد استراق سمع كند، شهابى را در كمين خود مى‌يابد که بسوی او پرتاب میشود.
وَ أَنّا لا نَدْرِي أَ شَرٌّ أُرِيدَ بِمَنْ فِي الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً [10]
و اينكه [با اين اوضاع] ما نمى‌دانيم آيا اراده شرّى درباره‌ی اهل زمين شده يا پروردگارشان خواسته است آنان را هدايت كند؟!
وَ أَنّا مِنَّا الصّالِحُونَ وَ مِنّا دُونَ ذالِكَ كُنّا طَرائِقَ قِدَداً [11]
و اينكه در ميان ما، افرادى صالح و افرادى غيرصالحند؛ و ما گروه‌هاى متفاوتى هستيم.
وَ أَنّا ظَنَنّا أَنْ لَنْ نُعْجِزَ اللهَ فِي الْأَرْضِ وَ لَنْ نُعْجِزَهُ هَرَباً [12]
و اينكه ما يقين داريم هرگز نمى‌توانيم بر اراده‌ی خداوند در زمين غالب شويم و نمى‌توانيم از [سلطه ی او] او بگريزيم.
آیه ۶ – سوره صافات
إِنّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ [6]
ما سقف آسمان زمین را با ستارگان زینت و زیبایی دادیم.
وَ حِفْظاً مِنْ كُلِّ شَيْطانٍ مارِدٍ [7]
و حفظ کردیم (آسمان را بوسیله ستارگان) تا هیچ شيطان خبیثی به سوی آن نرود.
الرّسول ( الْمَارِدُ الْخَبِیثُ.
پیامبر ( رسول خدا (فرمود: منظور از مارِدٍ به معنای خبیث است.
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۴
بحار الأنوار، ج۵۶، ص۳۷۶/ القمی، ج۲، ص۲۱۹/ نورالثقلین۲(صافات/ ۷)ابن‌عباس ( یُرِیدُ حِفْظَ السَّمَاءِ بِالْکَوَاکِبِ مِنْ کُلِّ شَیْطَانٍ تَمَرَّدَ عَلَی اللَّهِ.
ابن‌عبّاس (راوی احادیث پیامبر و امام علی علیه السلام) :
منظور خداوند ، محافظت کردن از آسمان به‌وسیله‌ی ستارگان ، از هر شیطانی که بر خداوند شورش کرده است.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۴ – بحارالانوار ،جلد 60 ، ص 185
آیه :
لايَسَّمَّعُونَ إِلَى الْمَلَإِ الْأَعْلى وَ يُقْذَفُونَ مِنْ كُلِّ جانِبٍ [8]
آن‌ها (شیاطین جن) نمى‌توانند به سخنان فرشتگان عالم بالا گوش فرا دهند، [و هرگاه چنين کاری كنند ، خیلی سریع ] از هر طرفی با تیر هایی مورد هدف قرار مى‌گيرند.
دُحُوراً وَ لَهُمْ عَذابٌ واصِبٌ [9]
و در نتیجه آن‌ها با ستارگان پرتاب شده به شدّت به عقب رانده مى‌شوند؛ و براى آنان مجازاتى دائم است.
الرّسول ( وَ یُقْذَفُونَ مِنْ کُلِّ جانِبٍ دُحُوراً یَعْنِی الْکَوَاکِبَ الَّتِی یُرْمَوْنَ بِهَا.
پیامبر ( وَ یُقْذَفُونَ مِنْ کُلِّ جانِبٍ * دُحُوراً؛ منظور ستارگان است که به وسیله‌ی آن‌ها هدف قرار می‌گیرند.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۶ – بحار الأنوار، ج۵۶، ص۳۷۶/ القمی، ج۲، ص۲۱۹
إِلّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ [10]
مگر آن‌ها كه در لحظه‌اى كوتاه [به سقف آسمان نزديك شوند و] استراق سمع (و جاسوسی) كنند، كه «شهابى ثاقب» آن‌ها را تعقيب مى‌كند.
الرّسول ( إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ یَعْنِی یَسْمَعُونَ الْکَلِمَهًَْ فَیَحْفَظُونَهَا فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ وَ هُوَ مَا یُرْمَوْنَ بِهِ فَیُحْرَقُونَ.
پیامبر ( إِلَّا مَنْ خَطِفَ الْخَطْفَةَ یعنی کلمه وی را می‌شنوند و آن‌ها را حفظ میکنند که در این‌صورت شهابی شکافنده آن‌ها را تعقیب می‌کند یعنی شهابی به طرف آن‌ها پرتاب شده و آن‌ها را می‌سوزاند.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۶ – بحار الأنوار، ج۵۶، ص۳۷۶/ القمی، ج۲، ص۲۱۹
الباقر ( قَوْلُهُ شِهابٌ ثاقِبٌ مُضِیٌّ إِذَا أَصَابَهُمْ بِقُوَّهًٍْ .
امام باقر ( شِهابٌ ثاقِبٌ یعنی شهابی کارساز که با شدّت به آن‌ها برخورد کرده و کارشان را یکسره می‌کند.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۶بحار الأنوار، ج۵۶، ص۳۷۷/ القمی، ج۲، ص۲۲۱
ابن‌عباس ( عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ (قَالَ: وَ إِذَا رُمِیَ الشِّهَابُ لَمْ یُخْطِ مَنْ رُمِیَ بِهِ وَ تَلَا فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ.
از ابن‌عبّاس (روایت است: وقتی شهابی به هر هدفی پرتاب شود به خطا نمی‌رود و آیه: فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ را تلاوت کرد.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۸ – بحار الأنوار، ج۵۶، ص۳۸۷
أمیرالمؤمنین ( کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ (ذَاتَ لَیْلَهًٍْ إِذْ رُمِیَ بِنَجْمٍ فَاسْتَنَارَ فَقَالَ لِلْقَوْمِ مَا کُنْتُمْ تَقُولُونَ فِی الْجَاهِلِیَّهًِْ إِذَا رَأَیْتُمْ مِثْلَ هَذَا قَالُوا کُنَّا نَقُولُ مَاتَ عَظِیمٌ وَ وُلِدَ عَظِیمٌ قَالَ فَإِنَّهُ لَا یُرْمَی بِهِ لِمَوْتِ أَحَدٍ وَ لِحَیَاهًِْ أَحَدٍ وَ لَکِنْ رَبُّنَا إِذَا قَضَی أَمْراً سَبَّحَ حَمَلَهًُْ الْعَرْشِ وَ قَالُوا قَضَی رَبُّنَا بِکَذَا فَیَسْمَعُ ذَلِکَ أَهْلُ السَّمَاءِ الَّتِی تَلِیهِمْ فَیَقُولُونَ ذَلِکَ حَتَّی یَبْلُغَ ذَلِکَ أَهْلَ السَّمَاءِ الدُّنْیَا فَیَسْتَرِقُ الشَّیَاطِینُ السَّمْعَ فَرُبَّمَا اعْتَلَقُوا شَیْئاً فَأَتَوْا بِهِ الْکَهَنَهًَْ فَیَزِیدُونَ وَ یَنْقُصُونَ فَتُخْطِئُ الْکَهَنَهًُْ وَ تُصِیبُ ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ مَنَعَ السَّمَاءَ بِهَذِهِ النُّجُومِ فَانْقَطَعَتِ الْکِهَانَهًُْ فَلَا کِهَانَهًَْ وَ تَلَا جَعْفَرُبْنُ‌مُحَمَّدٍ (إِلَّا مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ وَ قَوْلُهُ وَ أَنَّا کُنَّا نَقْعُدُ مِنْها مَقاعِدَ لِلسَّمْعِ …
پیامبر ( از امام علی (روایت است که یک شب به همراه رسول خدا (بودیم و ستاره‌ای پرتاب شد و نهان گردید و آن حضرت به مردم فرمود: «شما در زمان جاهلیّت که مانند آن را می‌دیدید چه می‌گفتید»؟ گفتند: «می‌گفتیم بزرگی مُرد و بزرگی به دنیا آمد». فرمود: «آن برای مرگ کسی یا زندگی کسی پرتاب نمی‌شود، امّا چون پروردگار ما کاری را فرمان دهد و مقدّر سازد، حاملان عرش تسبیح گویند و اهل آسمان نیز که در کنار آن‌ها قرار دارند، آن‌را می‌شنوند و تکرار میکنند تا اینکه به اهل آسمان دنیا برسد. دیوان به گوش می‌ایستند تا شاید چیزی از آن را دریابند و به کاهنان رسانند و در آن بیش و کم کنند و کاهنان چه بسا خطا کنند و چه بسا درست گویند. سپس خداوند با این اختران آسمان از ورود آنان منع کرد و کهانت برداشته شد. و دیگر پیشگویی نیست. پس امام صادق (این آیه: مگر آنکه دزدانه گوش می‌داد و شهابی روشن تعقیبش کرد (حجر/۱۸) و این آیه: و راستی ما بودیم که کمین می نشستیم برای گوش گرفتن. (جن/۹) را خواند.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۲، ص۵۷۸ – بحار الأنوار، ج۶۰، ص۲۸۰
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنْ جَعْفَرِ‌بْنِ‌مُحَمَّدٍ عَنْ أَمِیرِ‌الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أَنَّهُ قَال عَنْ عَلِیٍّ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ کُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) ذَاتَ لَیْلَهًٍْ إِذْ رُمِیَ بِنَجْمٍ فَاسْتَنَارَ فَقَالَ لِلْقَوْمِ مَا کُنْتُمْ تَقُولُونَ فِی الْجَاهِلِیَّهًِْ إِذَا رَأَیْتُمْ مِثْلَ هَذَا قَالُوا: کُنَّا نَقُولُ مَاتَ عَظِیمٌ وَ وُلِدَ عَظِیمٌ. قَالَ: فَإِنَّهُ لَا یُرْمَی بِهِ لِمَوْتِ أَحَدٍ وَ لِحَیَاهًِْ أَحَدٍ وَ لَکِنْ رَبُّنَا إِذَا قَضَی أَمْراً سَبَّحَ حَمَلَهًُْ الْعَرْشِ وَ قَالُوا قَضَی رَبُّنَا بِکَذَا فَیَسْمَعُ ذَلِکَ أَهْلُ السَّمَاءِ الَّتِی تَلِیهِمْ فَیَقُولُونَ ذَلِکَ حَتَّی یَبْلُغَ ذَلِکَ أَهْلَ السَّمَاءِ الدُّنْیَا فَیَسْتَرِقُ الشَّیَاطِینُ السَّمْعَ فَرُبَّمَا اعْتَلَقُوا شَیْئاً فَأَتَوْا بِهِ الْکَهَنَهًَْ فَیَزِیدُونَ وَ یَنْقُصُونَ فَتُخْطِئُ الْکَهَنَهًُْ وَ تُصِیبُ ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ مَنَعَ السَّمَاءَ بِهَذِهِ النُّجُومِ فَانْقَطَعَتِ الْکِهَانَهًُْ فَلَا کِهَانَهًَْ وَ تَلَا جَعْفَرُبْنُ‌مُحَمَّدٍ (علیه السلام) إِلَّا مَنِ اسْتَرَقَ السَّمْعَ فَأَتْبَعَهُ شِهابٌ ثاقِبٌ وَ قَوْلُهُ: وَ أَنَّا کُنَّا نَقْعُدُ مِنْها مَقاعِدَ لِلسَّمْعِ …
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- امام صادق (علیه السلام) از امام علی (علیه السلام) روایت می‌کند که می‌فرماید: یک شب به همراه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودیم که ستاره‌ای پرتاب شد و نهان گردید، و آن حضرت به مردم فرمود: «شما در زمان جاهلیّت که مانند آن را می‌دیدید چه می‌گفتید»؟ گفتند: «می‌گفتیم بزرگی مرده و بزرگی زاده شده است». فرمود: «آن برای مرگ کسی یا زندگی کسی پرتاب نشود، امّا چون پروردگار ما کاری را فرمان دهد و مقدّر سازد، حاملان عرش تسبیح گویند و آن را بگویند و اهل آسمان نیز که در کنار آن‌ها قرار دارند آن را می‌شنوند و تکرار میکنند تا اینکه به اهل آسمان دنیا برسد. جنیان خبیث به گوش می ایستند تا شاید چیزی از آن را دریابند و به کاهنان رسانند و در آن بیش و کم کنند و کاهنان بسیار خطا کنند و بسیار درست گویند. سپس خداوند با این اختران ، آسمان را برای ورود آنان منع کرد و کهانت برداشته شد و دیگر پیشگوئی نیست و دروغ است . سپس امام صادق (علیه السلام) این آیه را خواند: مگر آن کس که استراق سمع کند [و دزدانه گوش فرا دهد] که «شهاب نورانی» او را تعقیب می‌کند [و می‌راند]. (حجر/۱۸) و فرمود: این است فرموده‌ی خدا: وَ أَنَّا کُنَّا نَقْعُدُ مِنْها مَقاعِدَ لِلسَّمْعِ فَمَنْ یَسْتَمِعِ الْآنَ یَجِدْ لَهُ شِهاباً رَصَدا.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۷، ص۹۶بحارالأنوار، ج۶۰، ص۲۸۰/ بحارالأنوار، ج۵۶، ص۳۸۸؛ «بتفاوت»/ دعایم الإسلام، ج۲، ص۱۴۲/ مستدرک الوسایل، ج۱۳، ص۱۱۰
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- لَمْ یَکُنِ السَّمَاءُ الدُّنْیَا تُحْرَسُ فِی الْفَتْرَهًِْ بَیْنَ عِیسَی (علیه السلام) وَ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ کَانُوا یَقْعُدُونَ مِنْهَا مَقَاعِدَ لِلسَّمْعِ فَلَمَّا بَعَثَ اللَّهُ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) حُرِسَتِ السَّمَاءُ الدُّنْیَا حَرَساً شَدِیداً وَ رُجِمَتِ الشَّیَاطِینُ فَأَنْکَرُوا ذَلِکَ فَقَالُوا لا نَدْرِی أَ شَرٌّ أُرِیدَ بِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً فَقَالَ إِبْلِیسُ لَقَدْ حَدَثَ فِی الْأَرْضِ حَدَثٌ فَاجْتَمَعَتْ إِلَیْهِ الْجِنُّ فَقَالَ تَفَرَّقُوا فِی الْأَرْضِ فَأَخْبِرُونِی مَا هَذَا الْحَدَثُ الَّذِی حَدَثَ فِی السَّمَاءِ وَ کَانَ أَوَّلَ بَعْثٍ بُعِثَ رَکْبٌ مِنْ أَهْلِ نَصِیبِینَ وَ هُمْ أَشْرَافُ الْجِنِّ وَ سَادَتُهُمْ فَبَعَثَهُمْ إِلَی تِهَامَهًَْ فَانْدَفَعُوا حَتَّی تَلَقَّوُا الْوَادِیَ وَادِیَ نَخْلَهًَْ فَوَجَدُوا نَبِیَّ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یُصَلِّی صَلَاهًَْ الْغَدَاهًِْ بِبَطْنِ نَخْلَهًَْ فَاسْتَمَعُوا فَلَمَّا سَمِعُوهُ یَتْلُو الْقُرْآنَ قالُوا أَنْصِتُوا وَ لَمْ یَکُنْ نَبِیُّ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَعْلَمُ أَنَّهُمُ اسْتَمَعُوا لَهُ وَ هُوَ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ فَلَمَّا قُضِیَ یَقُولُ فَلَمَّا فَرَغَ مِنَ الصَّلَاهًِْ وَلَّوْا إِلی قَوْمِهِمْ مُنْذِرِینَ یَقُولُ مُؤْمِنِینَ.
ابن‌عبّاس = (راوی حدیث پیامبر و امام علی علیه السلام) – گفت :
سقف آسمان زمین در فاصله‌ی زمانی میان عیسی (علیه السلام) و محمّد (صلی الله علیه و آله) هیچ محافظ و پاسبانی نداشت و در آنجا شیاطین برای شنیدن وحی موضع می‌گرفتند، چون خداوند محمّد (صلی الله علیه و آله) را برانگیخت، نگهبانانی از ملائکه به شدّت از آسمان دنیا حراست می‌کردند و شیاطین را به تیر می‌زدند. آنان این مسئله را بی‌سابقه شمردند و گفتند: وَ أَنَّا لا نَدْری أَ شَرٌّ أُریدَ بِمَنْ فِی الْأَرْضِ أَمْ أَرادَ بِهِمْ رَبُّهُمْ رَشَداً؛ ابلیس گفت: «در زمین حادثه‌ای رخ داده». و جن ها گرد او جمع شدند، گفت: «در زمین پراکنده شوید و به من گزارش دهید که این حادثه چیست که در آسمان رخ داده است». دسته‌ی نخست کاروانی بودند از اهل نصیبین که اشراف و سروران جن ها بودند. شیطان آنان را به تهامه فرستاد، رفتند تا به وادی نخله رسیدند و دیدند که پیغمبر (صلی الله علیه و آله) در بطن نخله نماز صبح می‌خواند، پس به او گوش فرا دادند. چون خواندن قرآن را شنیدند، گفتند: «خاموش باشید»، پیغمبر (صلی الله علیه و آله) زمانی‌که قرآن می‌خواند، نمی‌دانست که آنان به او گوش می‌دهند، چون پیامبر از نماز فارغ شد، به‌سوی قوم خود برگشتند و آنان را بیم دادند و خود مؤمن شدند.
- تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۷، ص۹۸ – بحارالأنوار، ج۶۰، ص۱۲۲
سلام
یه سوال؟بعضی مواقع میبینیم که در رسانه ها اعلام میشه که ۲یا ۳ روز دیگه در فلان منطقه از زمین شهاب باران رخ خواهد داد و همانطور هم میشه.این مسئله رو چطور تحلیل میکنید؟بعضی مواقع کل طول شب تا سپیده صبح این شهاب باران ها ادامه دارند
سلام
مطالعه کنید:
چرخه یا دوره ساروس چیست ؟
https://flatearthfarsi.ir/all/2776