این برهان بیان میکند که آسمان با تغییر مکان و افق، دچار تغییر میشود. به عنوان مثال زمانی که شما در نیمه شمالی آمریکا هستید، تصویر متفاوتی از آسمان نسبت به نیمه جنوبی آمریکا میبینید و زمانی که به نیمه جنوبی آمریکا سفر کردید، متوجه تغییر آسمان خواهید شد.
این کاملا درست است اما آیا همانطور که مدعیان کرویت زمین میگویند، علت آن انحنا زمین می باشد؟ خیر قطعا اینطور نیست. در اولین مواجه با زمین مسطح، مردم تصور میکنند که این مدل قادر به توضیح طلوع و غروب خورشید و ماه و ستارگان نمی باشد اما این نتیجه گیری حاصل در نظر نگرفتن مهم ترین پارامتر موجود در طبیعت، اتمسفر زمین است.
همانطور که قبل تر با خواص اتمسر زمین آشنا شده اید، اتمسفر زمین شفاف نمی باشد و برای ناظران محدودیت دید ایجاد میکند.
این محدودیت دید تنها به پوشاندن و مه آلود کردن افق محدود نمیشود بلکه به علت چگالی های مختلفی که هرکدام از لایه های اتمسفر زمین دارند (از غلیظ و متراکم ترین تا رقیق ترین)، نور دچار چندین شکست مختلف در مسیر خود به سوی چشمان ناظر میشود.
همانطور که میدانید، برای دیده شدن یک جسم، لازم است که نور از سوی آن جسم به چشمانمان برسد تا برایمان قابل رویت باشد.
بنابراین زمانی که نور از چندین محیط با چندین چگالی مختلف وارد متراکم ترین محیط (لایه موجود در سطح زمین) میشود تا به چشمانمان برسد، دچار نوعی خمش و شکست میشود و این اتفاق برای اجرام نجومی ای که در افق قرار دارند رخ میدهد چرا که نور این اجرام از سوی افق به سوی چشمان ما، مسیر بیشتری را باید به نسبت زمانی که درست در بالای سرمان قرار دارد، طی کند.
تصویری را برای درک بهتر این موضوع می توانید ببینید:
تصویر بالا ناظری را ایستاده بر روی زمین نشان میدهد.
ستاره اول درسمت الراس (بر فراز سر ناظر) قرار دارد و همانطور که میبینید مسیری که نور از ستاره سمت الراس به سمت ناظر طی میکند بسیار کوتاه تر از مسیری است که نور از ستاره حاضر در افق به سمت ناظر طی میکند و بنابراین دچار خمش و شکست بیشتری میشود و حتی محیط بر رنگ آن نیز تاثیر میگذارد و باعث میشود اجرام نجومی در افق به رنگ نارنجی یا قرمز رویت شوند و حتی تصویرشان نیز دچار اعوجاج شود چرا که نور مسیر بیشتری را از میان تمامی گرد و غبار ها، بخارات و محیط های متراکم گذرانده است.
ستاره حاضر در افق هرچقدر از ناظر دورتر شود، نور مسیر بیشتری را باید برای رسیدن به ناظر بپیماید و به تدریج آنقدر از ناظر فاصله میگیرد که دیگر نور توان رسیدن به چشمان ناظر را ندارد بنابراین زمانی که نور به چشمان ناظر نرسد، ستاره رویت نمیشود و میگوییم غروب کرده است و این قانون برای طلوع اجرام نجومی نیز بصورت عکس صادق است.
بنابراین اجرام نجومی دارای طلوع و غروب هستند. البته عوامل دیگری نیز در طلوع و غروب اجرام نجومی نقش دارند اما در اینجا به همین عامل بسنده میکنیم و به سراغ توضیحات بعدی میرویم.
با توجه به اطلاعاتی که داده شد، شما در هر کشوری که باشید، در هر نیمه ای از زمین که باشید (شمالی یا جنوبی)، آسمان متفاوتی را خواهید دید چون محدودیت دید شما مانند یک آسمان کوچک اطراف شما را احاطه کرده است.
البته در نظر داشته باشید که در مدل زمین مسطح، ستارگان بسیار کوچکتر و نزدیک به زمین هستند بنابراین جابجایی ناظر بر روی زمین ، مشابه جابجایی بر روی یک زمین کروی است چون به همان نسبت که ستارگان در مدل زمین کروی، از زمین فاصله داشته و دور هستند و با طی کردن مسیر طولانی، شما انحنای زمین را پشت سر میگذارید تا ستارگان جدیدی را ببینید، در مدل زمین مسطح ستارگان در فواصل نزدیک تری هستند و بنابراین شما با جابجایی در سطح زمین به راحتی شاهد غروب ستارگان قبلی و طلوع ستارگان جدید هستید.
