آغاز خلقت، آسمانها و زمین را آب، سپس زمین و سپس آسمان را آفرید، آن را برافراشت و آن را هفت آسمان قرار داد.
به نام پروردگاری که آیات رحمتش را بر برترین بندگانش نازل کرد. تا فرزندان آدم به سوی نیکی و رستگاری رهنمون شوند. به نام او که جان های خسته را با هزار لطف مینوازد و دل های شکسته را با شور و عشق میسازد.
«هُوَ الَّذي خَلَقَ لَكُم ما فِي الأَرضِ جَميعًا ثُمَّ استَوىٰ إِلَى السَّماءِ فَسَوّاهُنَّ سَبعَ سَماواتٍ ۚ وَهُوَ بِكُلِّ شَيءٍ عَليمٌ» (بقره/29).
اوست آن كسى كه آنچه در زمين است، همه را براى شما آفريد؛ سپس به [آفرينش] آسمان پرداخت، و هفت آسمان را استوار كرد؛ و او به هر چيزى داناست.
«اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَمِنَ الْأَرْضِ مِثْلَهُنَّ يَتَنَزَّلُ الْأَمْرُ بَيْنَهُنَّ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَأَنَّ اللَّهَ قَدْ أَحَاطَ بِكُلِّ شَيْءٍ عِلْمًا»(طلاق/12)
خدا همان كسى است كه هفت آسمان و همانند آنها هفت زمين آفريد. فرمان [خدا] در ميان آنها فرود مى‌آيد، تا بدانيد كه خدا بر هر چيزى تواناست، و به راستى دانش وى هر چيزى را در بر گرفته است.
و از زمین (یکی است) مانند آنها (یعنی مثل هفت آسمان).
السماء: از سماع، یعنی هر چه بالا و بلند باشد.
بیایید به ابتدای خلقت برگردیم تا بدانیم هفت آسمان چیست؟
آغاز خلقت آب و سپس زمین و سپس آسمان بود و آن را برافراشت و آن را هفت آسمان قرار داد.
«أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا ۖ وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ ۖ أَفَلَا يُؤْمِنُونَ» (انبیاء/30)
آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند، و ما آن دو را از هم جدا ساختيم، و هر چيز زنده‌اى را از آب پديد آورديم؟ آيا [باز هم] ايمان نمى‌آورند؟
محمد بن سعد به من گفت، گفت: پدرم به من گفت، گفت: عمویم به من گفت، گفت: پدرم به من گفت، از پدرش، از ابن عباس، گفتار او.
(أولم ير الذين كفروا أن السماوات والأرض كانتا رتقا ففتقناهما)
می گوید: به هم پیوستند، پس آسمان را برافراشت و زمین را قرار داد.
ترتیب خلقت / آسمان یا زمین ؟
از زبان اعراب
رَتْق :-
جمع رُتُوق ( لغير المصدر ):
- مصدر رتَقَ .
- مرتوق ، منسدّ ، ملتحم
یعنی آسمان و زمین با هم آمیخته شدند
والفتق:
فتَقَ الشيءَ : فَصَلَ أَطْرَافَهُ عَنْ بَعْضِهَا (شکافتن چیزی: انتهای آن را از یکدیگر جدا کردن.)
هر کس ادعا کند که پیوند و شکافتن در آسمانها به طور جداگانه اتفاق افتاده است و همینطور همان پیوند و شکافتن در زمین به طور جداگانه رخ داده است، در اشتباه است.
زیرا آیه می فرماید: «أن السماوات والأرض كانتا رتقا» یعنی قبل از اینکه خداوند آنها را از هم جدا کند به هم پیوستند.
خلقت آسمان ها و زمین
خداوند متعال به ما می فرماید که آغاز خلقت زمین بوده است نه آسمان ها (همانطور که منجمان غربی ادعا می کنند):
«قُلْ سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ ۚ ثُمَّ اللَّهُ يُنْشِئُ النَّشْأَةَ الْآخِرَةَ ۚ إِنَّ اللَّهَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ» (عنکبوت/20)
بگو: «در زمين بگرديد و بنگريد چگونه آفرينش را آغاز كرده است سپس [باز ] خداست كه نشأه آخرت را پديد مى‌آورد؛ خداست كه بر هر چيزى تواناست.»
پس از آن خداوند آسمان را بر زمین برافراشت و این همان مرحله ای است که فتق رخ داد:
«وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ» (الرحمن/7)
و آسمان را برافراشت و ترازو را گذاشت،
پس از آن خداوند متعال آسمان را به هفت آسمان تقسیم کرد:
«هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ ۚ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ» (بقره/29)
اوست آن كسى كه آنچه در زمين است، همه را براى شما آفريد؛ سپس به [آفرينش] آسمان پرداخت، و هفت آسمان را استوار كرد؛ و او به هر چيزى داناست.
و در هر آسمانی فرمان (یعنی کارکرد آن) را نازل کرد و خداوند متعال پس از خلقت هفت آسمان، خورشید و ماه و ستارگان و سیارات را آفرید:
«فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَأَوْحَىٰ فِي كُلِّ سَمَاءٍ أَمْرَهَا ۚ وَزَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ۚ ذَٰلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ» (فصلت/12)
پس آنها را [به صورت] هفت آسمان، در دو هنگام مقرّر داشت و در هر آسمانى كار [مربوط به] آن را وحى فرمود، و آسمان [اين] دنيا را به چراغها آذين كرديم و [آن را نيك] نگاه داشتيم؛ اين است اندازه‌گيرى آن نيرومند دانا.
«أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا» (نوح/15)
مگر ملاحظه نكرده‌ايد كه چگونه خدا هفت آسمان را تُوبرتُو آفريده است؟
«وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِيهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا» (نوح/16)
و ماه را در ميان آنها روشنايى‌بخش گردانيد و خورشيد را [چون] چراغى قرار داد.
پس از خلقت هفت آسمان
خداوند متعال خورشید و ماه و ستارگان و سیارات را آفرید:
«فَقَضَاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ فِي يَوْمَيْنِ وَأَوْحَىٰ فِي كُلِّ سَمَاءٍ أَمْرَهَا ۚ وَزَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَحِفْظًا ۚ ذَٰلِكَ تَقْدِيرُ الْعَزِيزِ الْعَلِيمِ» (فصلت/12)
پس آنها را [به صورت] هفت آسمان، در دو هنگام مقرّر داشت و در هر آسمانى كار [مربوط به] آن را وحى فرمود، و آسمان [اين] دنيا را به چراغها آذين كرديم و [آن را نيك] نگاه داشتيم؛ اين است اندازه‌گيرى آن نيرومند دانا.
آسمانها بدون ستون‌هایی آفریده شد که بتوانیم آنها را ببینیم، سپس خداوند ستون‌هایی بر زمین افکند:
«خَلَقَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا ۖ وَأَلْقَىٰ فِي الْأَرْضِ رَوَاسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ…» (لقمان/10)
آسمانها را بى‌هيچ ستونى كه آن را ببينيد خلق كرد و در زمين كوههاى استوار بيفكند تا [مبادا زمين] شما را بجنباند…
«وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ مِنْ فَوْقِهَا وَبَارَكَ فِيهَا وَقَدَّرَ فِيهَا أَقْوَاتَهَا فِي أَرْبَعَةِ أَيَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِينَ» (فصلت/10)
و در [زمين]، از فراز آن [لنگرآسا] كوهها نهاد و در آن خير فراوان پديد آورد، و مواد خوراكى آن را در چهار روز اندازه‌گيرى كرد [كه] براى خواهندگان، درست [و متناسب با نيازهايشان] است.
معنی کلمه رواسی از زبان عرب
رَّواسِي : جمع راس
راس: ( اسم ) الجمع : رَوَاسٍ ، الرَّواسِي ، رَاسِياتٌ
رَاسٍ ، الرَّاسِيُ
السَّفِينَةُ رَاسِيَة فِي المِينَاءِ : ثَابِتَةً
معنى كلمة تميد: تمايل
مَادَ الشَّخصُ : أصابه غَثَيَانٌ ودُوَارٌ من سُكْر أَو ركوب بحر ونحو ذلك، الميد يحصل عندما يكون المركب على الماء
رواسی: جمع سر
راس: (اسم) جمع: راس، لنگر، لنگر.
راس، سر
کشتی در بندر لنگر انداخته است: ثابت
معنی کلمه تمید: تاب
شخص مریض است: از مستی یا قایق سواری و امثال آن دچار حالت تهوع و سرگیجه می شود، مید زمانی اتفاق می افتد که قایق روی آب باشد.
بدین ترتیب خداوند متعال به ما تشبیه کرد که زمین مانند کشتی شناور بر روی آب است، اما لنگر انداخته و استوار است که حرکت نمی کند.
«اللَّهُ الَّذِي رَفَعَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا…» (رعد/2)
خدا [همان] كسى است كه آسمانها را بدون ستونهايى كه آنها را ببينيد برافراشت…
«وَجَعَلْنَا السَّمَاءَ سَقْفًا مَحْفُوظًا ۖ وَهُمْ عَنْ آيَاتِهَا مُعْرِضُونَ» (انبیاء/32)
و آسمان را سقفى محفوظ قرار داديم، و[لى] آنان از [مطالعه در] نشانه‌هاى آن اِعراض مى‌كنند.
«وَالسَّقْفِ الْمَرْفُوعِ» (طور/5)
سوگند به بام بلند [آسمان]،
«…وَيُمْسِكُ السَّمَاءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۗ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ» (حج/65)
مگر به اذن خودش [باشد]. در حقيقت، خداوند نسبت به مردم سخت رئوف و مهربان است.
«تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ…» (مریم/90)
چيزى نمانده است كه آسمانها از اين [سخن] بشكافند…
«إِذَا السَّمَاءُ انْشَقَّتْ» (انشقاق/1)
آنگاه كه آسمان زهم بشكافد،
«أَفَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَاهَا وَزَيَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوجٍ» (ق/6)
مگر به آسمان بالاى سرشان ننگريسته‌اند كه چگونه آن را ساخته و زينتش داده‌ايم و براى آن هيچ گونه شكافتگى نيست.
مستقر به سمت عرش
پس از آفرينش آسمانها و زمين، خداوند متعال بر عرش بالاي آسمانهاي هفتگانه و بالاي آب مستقر شد و ما از چگونگي اين استقرار اطلاعي نداريم.
«ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْهًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ» (فصلت/11)
سپس آهنگ [آفرينش] آسمان كرد، و آن بخارى بود. پس به آن و به زمين فرمود: «خواه يا ناخواه بياييد.» آن دو گفتند: «فرمان‌پذير آمديم.»
«إِنَّ رَبَّكُمُ اللَّهُ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ…» (یونس/3)
پروردگار شما آن خدايى است كه آسمانها و زمين را در شش هنگام آفريد. سپس بر عرش استيلا يافت
«الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْشِ ۚ الرَّحْمَٰنُ فَاسْأَلْ بِهِ خَبِيرًا» (فرقان/59)
همان كسى كه آسمانها و زمين، و آنچه را كه ميان آن دو است، در شش روز آفريد. آنگاه بر عرش استيلا يافت. رحمتگر عام [اوست]. در باره وى از خبره‌اى بپرس [كه مى‌داند].
عرش الرحمن الرحیم (که خداوند متعال آن را عرش بزرگ و شریف و جلیل توصیف کرده) کجا بود؟
او روی آب بود:
«وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَكَانَ عَرْشُهُ عَلَى الْمَاءِ…» (هود/7)
و اوست كسى كه آسمانها و زمين را در شش هنگام آفريد و عرش او بر آب بود…
بنابراین زمین خشک آنطور که برخی ادعا می کنند یک دیسک نیست
بلكه مسطح در بالاست آفريده شده و بر آب شناور است جهان را خداوند از آب آفريده عرش الرحمن بر همه چيز است و بر آب است.
زمین و آنچه در آن است در این آب شناور است، اما لنگرهایی دارد که باعث می شود حرکت نکند (اي لا تتحرك) بنابراین در این آب پایدار است، ما نمی دانیم این آب به کجا ختم می شود و به کدام سمت می رود. تمام می شود و زمین و آسمان را از هر طرف احاطه کرده است.
خداوند سبحان آسمان را بر زمین برافراشت و آن را سقفی برای زمین قرار داد و هنگامی که خداوند متعال آسمان را بر زمین بلند کرد، آبی را که بالای زمین بود با آن بالا برد، به طوری که آب بالای سقف شد.
آسمان بالای سر ماست و سقف آن به شکل گنبدی است که لبه های زمین را فراتر از قطب جنوب احاطه کرده است، ما نمی توانیم به لبه های این گنبد برسیم زیرا در مناطق (جهات) زمین است که اجازه نداریم. نفوذ کنیم، همانگونه که ما هیچ اختیاری از جانب خداوند متعال برای نفوذ نداریم.
ما می دانیم که وقتی آب گرما دریافت نمی کند، یخ می زند و تبدیل به یخ می شود و این در واقع همان چیزی است که وقتی به انتهای زمین می رسیم پیدا می کنیم. هوا بسیار سرد است (100 درجه سانتیگراد زیر صفر و بسیار سردتر از آن) بنابراین من انتظار دارم که آب بالای گنبد (سقف السماء) نیز یخ زده باشد و خدا بهتر می داند.
آن طرف زیر زمین چیست؟
خدا می داند. چیزی که من می دانم این است که لنگرهایی مانند کوه در بالای زمین وجود دارد که زمین را بالای آب نگه می دارد تا تکان نخورد.
کف پوسته زمین یکی از نواحی زمین است (اضلاع زمین) که ما نمی توانیم به آن دسترسی پیدا کنیم یا به آن نفوذ کنیم، بنابراین با تمام تکنولوژی موجود در داخل زمین از نظر حفاری به آنچه رسیده ایم. ، از 14 کیلومتر زیر سطح زمین تجاوز نمی کند.
و سپس مته ها مانند کره ذوب می شوند و دیگر سوراخ نمی کنند.
ما نمی دانیم ضخامت زمین چقدر است و این گدازه و بستر دریا جزئی از خشکی است، حتی اگر در کف دریاها یا اقیانوس ها باشد.
و هنگامی که خداوند متعال فرمود:
«…وَأَلقىٰ فِي الأَرضِ رَواسِيَ أَن تَميدَ بِكُم…» (لقمان/10)
…و در زمين كوه هاى استوار بيفكند تا [مبادا زمين] شما را بجنباند…
بدان که این زمین و آنچه در آن است و آنچه در زیر آن است بر روی آب شناور است، زیرا لنگرها و میانه ها برای کشتی هایی است که بر روی آب شناورند و بنابراین زمین بر روی آبی که اطراف آن است و آسمان ها را احاطه کرده است شناور است. .
چگونه خورشید و ماه بر روی زمین حرکت می کنند؟
خداوند متعال به ما می فرماید که خورشید و ماه در مداری منظم (یعنی مدار دایره ای) می چرخند و قرار نیست خورشید با جاری شدن به ماه برسد. چرا؟ از آنجا که سرعت آن بر روی زمین در مدارش (یعنی خورشید) کمی کمتر از ماه است، بنابراین سال قمری از سال شمسی کمتر است و شب بر روز مقدم نیست زیرا شب و روز در مداری دایره‌ای حرکت می‌کنند. به حرکت دایره ای خورشید:
«لَا الشَّمْسُ يَنْبَغِي لَهَا أَنْ تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ ۚ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ» (یس/40)
نه خورشيد را سزد كه به ماه رسد، و نه شب بر روز پيشى جويد، و هر كدام در سپهرى شناورند.
الادراك: این بدان معناست که در سرعت تفاوت وجود دارد و در اینجا خورشید در سرعت مماسی کمی کندتر از ماه است، بنابراین ماه را به هیچ وجه با این سرعت درک نمی کند، زیرا دایره چرخش خورشید همیشه کوچکتر از ماه می ماند. ماه، بنابراین سرعت مماسی آن کمتر است، اما سرعت چرخش آن حول محور هر روز 45 دقیقه بیشتر از ماه است.
السباق: ممکن است سرعت مساوی یا متغیر باشد، اما آگاهی اصلاً اتفاق نمی افتد، هم در روز و هم در شب نمی تواند رخ دهد.
در سوره شمس، خداوند متعال به ما می آموزد که ماه از خورشید پیروی می کند (زیرا سرعت چرخش آن بر فراز زمین و حول محور (قطب مغناطیسی شمال – ستاره شمال) هر بار حدود 45 دقیقه از خورشید کمتر است. روز (24 ساعت)):
«وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا» (شمس/1)
سوگند به خورشيد و تابندگى‌اش،
«وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا» (شمس/2)
سوگند به مه چون پى [خورشيد] رود.
خداوند متعال خورشید و ماه را برای ما نشانه آفرید تا تعداد سالها و حساب (یعنی ساعت جهانی) را بدانیم.
«هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِيَاءً وَالْقَمَرَ نُورًا وَقَدَّرَهُ مَنَازِلَ لِتَعْلَمُوا عَدَدَ السِّنِينَ وَالْحِسَابَ ۚ مَا خَلَقَ اللَّهُ ذَٰلِكَ إِلَّا بِالْحَقِّ ۚ يُفَصِّلُ الْآيَاتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ» (یونس/5)
اوست كسى كه خورشيد را روشنايى بخشيد و ماه را تابان كرد، و براى آن منزلهايى معين كرد تا شماره سالها و حساب را بدانيد. خدا اينها را جز به حق نيافريده است. نشانه‌ها[ى خود] را براى گروهى كه مى‌دانند به روشنى بيان مى‌كند.
«الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ» (الرحمن/5)
خورشيد و ماه بر حسابى [روان]اند.
