اگرچه حرکت زمین در سیستم کوپرنیکی پذیرفته شده، اما مشکلاتی با آن وجود دارد. یکی از این مشکلات تاثیرات جزر و مد بر چرخش زمین است. با توجه به کیهان شناسی تکاملی، چرخش زمین بطور پیوسته در طول ۴.۵ میلیارد سال کاهش یافته و امروزه به نقطه ای رسیده که در هر ۲۴ ساعت یک چرخش به دور خود را کامل میکند. علت اصلی این کاهش، تاثیرات جزر و مدی آب اقیانوس های زمین عنوان شده که یک کشش در چرخش ایجاد میکند. ستاره شناس معروف فِرِد هویل میگوید:
اگرچه حرکت زمین در سیستم کوپرنیکی پذیرفته شده، اما مشکلاتی با آن وجود دارد. یکی از این مشکلات تاثیرات جزر و مد بر چرخش زمین است. با توجه به کیهان شناسی تکاملی، چرخش زمین بطور پیوسته در طول ۴.۵ میلیارد سال کاهش یافته و امروزه به نقطه ای رسیده که در هر ۲۴ ساعت یک چرخش به دور خود را کامل میکند. علت اصلی این کاهش، تاثیرات جزر و مدی آب اقیانوس های زمین عنوان شده که یک کشش در چرخش ایجاد میکند. ستاره شناس معروف فِرِد هویل میگوید:
منبع: Frontiers in Astronomy, pp. 15-16
خب، در اینجا دو مشکل داریم که هر مکانیکی میتواند با این دو مشکل موافق باشد. این یک واقعیت است که اگر یک ماشین دارای قسمت های متحرک بیشتری باشد، شانس بیشتری برای رخ دادن اشتباه در آن وجود خواهد داشت. سیستم کوپرنیکی زمین را لازم به داشتن دو حرکت میداند (وضعی و انتقالی) که باید در هماهنگی کامل با منظومه شمسی و جهان باشد. اما سیستم زمین مسطح و مرکزی متفاوت است و هیچ نیازی به چنین حرکات و هماهنگی ها نیست و تنها نکته این است که جهان درحال چرخش به دور زمین است.
ضرورت یک زمین درحال چرخش نه تنها مقدار بیش از حد فشاری را بر سیاره کوچک وارد میکند تا با جهان هماهنگ باشد، بلکه تنش ها و فشارهای زیادی را نیز بر تمام اجزای زمین وارد میکند و زمین باید تمام تنش ها و فشارهای مرتبط با حرکت را تنظیم و جبران کند تا حداقل آن را حرکت پیچیده دوگانه ای نگه دارد. همانطور که آقای هویل درباره تاثیرات جزر و مد بر کند شدن حرکت زمین گفتند:
ما باید قادر به محاسبه و اندازه گیری این کاهش بصورت سال به سال باشیم. مهم نیست مقدار آن چقدر کم باشد. چیز عجیب و غریبی درباره این چرخش ها وجود ندارد که بطور ناگهانی با رسیدن به ۲۴ ساعت قانع و راضی شده باشد. میتوانیم اینطور حدس بزنیم که زمانی که کوپرنیک سیستم خورشید مرکزی اش را برای اصلاح تقویم پیشنهاد کرد هرگز به این مشکلات فکر نمیکرد.
مشکل دوم این است که اگر در حقیقت ماه بطور پیوسته درحال دور شدن از زمین درست در همان زمان که زمین درحال کاهش سرعت بوده(از چرخش روزانه ۱۰ ساعته تا ۲۴ ساعته در طول ۴ میلیارد سال)، بوده باشد، ماه اکنون باید در فاصله بسیار دورتر از آنچه میلیون ها سال قبل بوده، قرار میداشت. “امروزه ادعا میشود که ماه هر سال ۴ سانتیمتر از مدار خود دورتر میشود.”
منبع : NASA puts the recession at 3.8 cm/year (“Moon Slipping Away from Earth,” Geo, Vol. 3, July 1981, p. 137)
این ممکن است چندان زیاد به نظر نرسد، اما وقتی دهه ای که از زمان پیشنهاد هویل سپری شده را به آن اضافه کنید، این بدان معنیست که ماه ( با فرض همان محیط یکنواختی که دانشمندان برای تئوری خودشان برای تکامل به دست آوردند) در طول “۴ میلیارد سال” باید فاصله شعاعی ای معادل ۱۶ میلیارد سانتیمتر داشته باشد (میتوانید این چند میلیون سال را با توجه به این واقعیت که ماه، با توجه به نظریه تکاملی خورشید، ممکن است در اولین دوره تشکیل زمین وجود نداشته باشد حساب کنید). در ۴ میلیارد سال، این مقدار ۹۹,۴۱۶ مایل است که در حدود %۴۰ از فاصله کنونی ماه که کیهان شناسی مدرن ادعا میکند می باشد (۲۳۸,۹۰۰ مایل). اگر ما از برآوردهای فعلی تکامل بر اساس سن زمین استفاده کنیم، اعداد بزرگتری را نیز خواهیم داشت. ۴.۵ میلیارد سال نیز در حدود ۱۱۱,۸۴۳ مایل میشود که %۴۷ از فاصله ای که امروزه ادعا میشود می باشد. این محاسبات بر اساس نسبت آریتمتیک و واقعی هستند اما همچنین میتوانند فقط براساس یک نسبت هندسی نیز باشند. از این رو قوانین فیزیکی مستلزم پس رفت ماه در گذشته بوده است تا بیش از ۴ سانتیمتر در سال باشد. در حقیقت، محاسبات نشان می دهد که تنها ۲ میلیارد سال پیش ماه کمتر از ۲۵۰۰۰ مایل از زمین فاصله داشته و در هر بار در مدار ۳.۵ بار در روز حرکت می کرد بنابراین باعث ایجاد جزر و مد هایی میلیون ها بار قوی تر از جزر و مد های امروزی میشد.
پس زمانی که زمین در ۱۰ ساعت یک بار به دور خود میچرخید، در میان سیلاب های عظیم ناشی از نزدیکی ماه، چنین سطوح متناوب نور و تاریکی، نوسانات دمای زیاد و بسیاری دیگر از عوامل محیطی شدید، باعث ویرانی اکوسیستم های منحصر به فرد می شد که زندگی را ممکن می ساختند. هیچ کدام از این پارامترها برای حمایت از زندگی بر روی زمین، به ویژه در محیط یکپارچه، که تکامل آن به شدت بستگی دارد، مساعد و مفید نیستند.
بزرگترین مشکل هویل پاسخ به این سوال بود که اگر جزر و مد بطور پیوسته باعث کاهش سرعت چرخش زمین میشود، چگونه ممکن است که امروزه زمین در ۲۴ ساعت یک چرخش را به دور خودش کامل میکند و از این مقدار فراتر نمیرود یا کندتر نمیشود. او یک راه حل پیشنهاد داد:
“اکنون اتمسفر زمین به بالا و پایین نوسان میکند…نه تنها این، بلکه اتمسفر توسط همان نیرویی که باعث جزر و مد های اقیانوسی میشود تحت تاثیر قرار میگیرد (هل داده میشود)… اما نیرو به واسطه ماه در تشدید با نوسان های اتمسفرعمل نمی کند و در نتیجه حرکت های قابل توجهی از گازهای اتمسفر ایجاد نمی کند. نتیجه این است که حرکات قابل توجه بالا و پایین هوا تنظیم می شود. این حرکات با نوسان فشار همراه است. تغییرات دو بار در روز رخ می دهد، همانطور که جزر و مد اقیانوس انجام می شود. فشار به حداکثر حدود دو ساعت قبل از ظهر و حدود دو ساعت قبل از نیمه شب می رسد. با محاسبه دقیق می توان نشان داد که این پیش شرط های جوی قبل از ظهر و نیمه شب باعث می شود که میدان گرانشی خورشید باعث پیچ خوردن و تمایلی برای چرخش زمین و افزایش سرعت آن در زمین ایجاد کند. این پیچیدگی با اثر کند شدن جزر و مد اقیانوسی قابل مقایسه است، همانطور که نظریه هولبرگ به آن نیاز دارد.”
منبع: Frontiers of Astronomy, pp. 16-17
بنابراین در اینجا هویل تلاش می کند این تصور را که این سیستم دقیقا بصورت یک ساعت دقیق کار میکند در ما ایجاد کند. “دو ساعت قبل از ظهر و حدود دو ساعت قبل از نیمه شب” این تنظیم توسط خورشید “با محاسبه دقیق” انجام می شود، بنابراین ما نباید نگران اخلال در عادت های خوابمان باشیم. اما این ساعت دقیق که هویل پیش بینی میکند فقط دقت نسبی دارد، زیرا او در ادامه اضافه می کند که نتایج فقط بر اساس قانون میانگین است:
” این مهم است تا بفهمیم که لازم نیست پروسه افزایش سرعت تمام وقت اثر کند شدن جزر و مد های اقیانوسی را جبران کند. کافی است که این دو فرایند به طور متوسط یکدیگر را جبران کنند، میانگین بر حسب زمان ۱۰۰،۰۰۰ سال، محاسبه می شود. در واقع همیشه برابری دقیق در همه زمان ها به این علت نیست که اثر کند شدن به میزان قابل ملاحظه ای و به سرعت از یک زمان به بعد متفاوت می شود … اما اکنون این نقطه ی حیاتی است. همانطور که چرخش زمین به یک روز ( ۲۴ ساعت) کاهش یافته است، هل دادن خورشید به تدریج با تشدید با نوسان جو اتمام می یابد. این تا زمانی ادامه یافت که فرایند سرعت بخشیدن به توازن متوسط با اثر کند شدن جزر و مد اقیانوسها رسید.”
منبع: Ibid., p. 17
حال اگر اثر افزایش سرعت ایجاد شده توسط خورشید که هویل در بالا اشاره میکند را در نظر بگیریم، و عملیات جزر و مدی بدون وقفه دو بار در روز اتفاق می افتد و همیشه اثر کند کردن سرعت چرخش زمین را دارد، آیا ما نباید حداقل مقدار کمی از این تفاوت و کسر را در حال حاضر تجربه کنیم؟ خیر، هویل به ما اطمینان می دهد که تا زمانیکه انسانها به نقطه ای از شناخت تکاملی رسیده اند، این فرآیند نیز به طرز جادویی به حالت تعادل رسیده است و ما هم اکنون می توانیم به عقب برگردیم، و این را کشف کنیم که اجداد ما انسان ها مانند ما ۸ ساعت خواب شبانه نداشتند. این دقیقا همان چیزی است که Van der Kamp آن را ” قضیه تئوریک نامعتبر” میخواند. این مدل های خودخواهانه کیهان شناسی معمولا توسط افکار آناکرونیستی حمایت و بزرگ میشوند و در دنیای کوپرنیکی بسیار رایج هستند. اگرچه هویل در تلاش است تا سیستم کوپرنیکی را نجات دهد، قوانین فیزیک به سادگی به او اجازه نخواهند داد تا اثر کاهش سرعت زمین را که توسط جزر و مد ایجاد میشود نادیده بگیرد بنابراین باید مکانیزم دیگری برای جبران این اثرات در ذهن داشته باشد. خورشید، که زمین را از پرتاب شدن در فضای بی کران مهار میکند، اکنون با این مکانیزم هویل باعث میشود تا زمین سریعتر به دور خود بچرخد و تنها به اندازه ای مناسب زمین را میچرخاند که درست در چرخه ۲۴ ساعته توقف کرده و کمتر نشود. خورشید چه قدرت باورنکردنی ای دارد! البته چنین نیرو های عجیب و غریب و متناقضی در مدل زمین مسطح وجود ندارد. سیستم زمین مسطح مانند یک ساعت دقیق تا زمان معینی کار خواهد کرد و نیاز به چنین توجیهاتی برای زنده ماندن ندارد.
از گذشته های دور تا به امروز مدت زمان شبانه روز ۲۴ ساعت بوده است درحالی که با توجه به گفته های فرد هویل و تحقیقات دیگر دانشمندان، تاثیرات جزر و مدی باید سرعت زمین را کند تر میکردند. همانطور که دیدید، با فرض یک زمین متحرک، کند شدن زمین قابل محاسبه است.
در حرکت یکنواخت با شتاب ثابت تمام قوانین فیزیک و آثار تجربی پدیدەها با حالت ساکن یکسانە. این یک قانون طبیعیە و علت اینکە آبها و آنجەکە روی زمن هستن به قول شما پرت نمیشن دلیلش این قانونە
پاسخ:
سلام دوست عزیز. محض اطلاع شما حرکت دایره ای اصلا هم یک حرکت یکنواخت نیست. یک حرکت شتابداره. جهت ستایش هم به سمت خارج شعاعه. یه ذره فیزیک بخونید لطفاً.
حرکت دایره ای حتما شتاب داره. ستایش هم متغیره. چون شتاب به صورت برداره. حتی اگه سرعت ثابت باشه با عوض شدن جهت حرکت شتاب داریم. این نیرو رو حتی شما هم هنگام دور زدن ماشین میتونی حس کنی. پس چطوریه که نیروی به این عظیمی با این سرعت سرسام آوری که شما میگی به ما وارد میشه ولی تا حالا هیچ کس حسش نکرده؟؟؟
