نورافکنی خورشید و ماه و پشت روی آنها :

ماه و خورشید پشت و رو دارند:

:قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام :  الْأَرْضُ مَسِيرَةُ خَمْسِمِائَةِ عَامٍ-الْخَرَابُ مِنْهَا مَسِيرَةُ أَرْبَعِمِائَةِ عَامٍ- وَ الْعُمْرَانُ مِنْهَا مَسِيرَةُ مِائَةِ عَامٍ- وَ الشَّمْسُ سِتُّونَ فَرْسَخاً فِي سِتِّينَ فَرْسَخاً وَ الْقَمَرُ أَرْبَعُونَ فَرْسَخاً فِي أَرْبَعِينَ فَرْسَخاً– بُطُونُهُمَا يُضِيئَانِ لِأَهْلِ السَّمَاءِ- وَ ظُهُورُهُمَا يُضِيئَانِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ- وَ الْكَوَاكِبُ كَأَعْظَمِ جَبَلٍ عَلَى الْأَرْضِ- وَ خَلْقُ الشَّمْسِ قَبْلَ الْقَمَرِ

اندازه زمین 500 سال راه پیمودن است که 400 سال آن مخروبه است و تنها به اندازه 100 سال راه پیمودن داری آبادی  است .
و اندازه خورشید شصت فرسخ (طول) در شصت فرسخ (عرض) دارد و قمر چهل فرسخ (طول) در فرسخ (عرض) دارد.

  بطون  آنها به اهل آسمان ​​نور می دهد (1)

و پشت آن ها (=پایین شان) روبه زمین است که به اهل زمین نور میدهد

و اندازه کواکب به بزرگی کوه های زمین هست (2)

و خورشید پیش از ماه خلق شده است.

• نام کتاب : تفسير القمي نویسنده : القمي، علي بن ابراهيم    جلد : 2  صفحه : 17
• https://lib.eshia.ir/12015/2/17/

(1- نکته : بالا یا روی شمس و قمر رو به عرش الهی است)

(2- نکته : غیر از شمس و قمر ، هرچه که در آسمان هست ، یعنی کواکب، ستارگان ، سیارات، هیچ یک بزرگتر از کوه های زمین نیستند و بسیار کوچک اند.)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) نیز چنین حدیثی را نقل کرده و درستی آن را تایید میکند :

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- فِی قَوْلِهِ وَ جَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُوراً قَالَ وَجْهُهُ یُضِیءُ السَّمَاوَاتِ وَ ظَهْرُهُ یُضِیءُ الْأَرْضَ.

در سخن خداوند متعال: وَ جَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُورا؛ یعنی قسمت بالای ماه آسمان‌ها را روشن می‌کند و پشتش (یا قسمت پایین ماه) زمین را روشن میکند ».

• تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۷، ص۶۰ بحارالأنوار، ج۵۵، ص۲۱۱

در هزاران حدیث و روایت معتبر دیگر شیعه به همین موضوع اشاره شده که در مستندات ویدیویی و مقالات مذهبی بسیاری از آنها همراه با منابع قرار گرفته اند …

این موضوع از نظر عقلانی نیز درست است !
وقتی صفحه زمین  فرشی در اسفل (پایین) باشد آنگاه عرش الله در اعلی (بالا) هست    و در نتیجه : اگر شمس و قمر در میان گنبد های آسمان ها باشند ، پایین آنها پشتشان محسوب میشود که بسوی زمین نور میدهند و بالای آنها ، روی آنها و صورت و وجه اصلیشان محسوب میشود که روبه گنبد هفتمین آسمان (علیین) و  عرش الهی در اعلی (بالاترین) نور افکنی میکنند.

 توجه کنید که  خورشید و ماه هردو نورافکن هستند و هیچ کدام بازتاب گر نیستند و این موضوعی است که در مقالات پیشین در خصوص خلقت خورشید و ماه توضیجات فراوانی دادیم.

نور افکنی خورشید و ماه :

امیرالمومنین علی علیه السلام (عالم کل علوم) در مورد نور افکنی شمس و قمر  می فرمایند : بُطُونُهُمَا يُضِيئَانِ لِأَهْلِ السَّمَاءِ- وَ ظُهُورُهُمَا يُضِيئَانِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ

 يُضِيئَانِ  = نورتولید میکند ، نور افکنی میکند
و کلمه :    یُضِیءُ = روشنی میدهد ، 

 ضیاء : نوعی نور با پرتو افشانی است که  میتواند دارای دما باشد!

راغب اصفهانی در کتاب مفردات ـ که مربوط به معانی واژگان قرآنی است ـ می‌گوید: «ضوء چیزی است که از اجسام نورانی پراکنده می‌شود.» و «نور پرتو و اشعه‌ای پراکنده شده است که بر کار دیدن کمک می‌کند.»

آیه قرآن :

او (الله) کسى است که خورشید را نور افکن ، و ماه را دارای نور قرار داد;

و براى آن دو منزلگاههایى مقدّر کرد، تا عدد سالها و حساب (زمان) را بدانید;
خداوند این را جز بحق نیافریده; او آیات (خود را) براى گروهى که آماده درک حقایقند، شرح مى دهد.

با توجه به کار رفتن لفظ های : يُضِيئَانِ ، ضوء ، یضیء ، ضیاء، برای شمس و هم قمر ، نتیجه میگیریم :
هردو نورافکن / تولید کننده نور / روشنی بخش / دارای نور و… هستند و هرکس که گمان کند ماه دارای ضوء نیست برخلاف قرآن مکتوب و قرآن ناطق حرفی بی ارزش و بی پایه واساس زده است و این ادعای او هیچ جایگاهی ندارد در اسلام شیعه=(کلام الله و معصومین علیهم السلام).